Γιορτάζουμε όλοι σήμερα, όχι μόνο τα ζευγάρια

Τη μισούσα αυτή τη γιορτή. Τη μισούσα όπως ο άστεγος μισεί τα Χριστούγεννα. Δεν είναι μια γιορτή για όλο τον κόσμο. Είναι μια γιορτή που χωρίζει τον κόσμο: όσοι έχουν γιορτάζουν και χαίρονται κι όσοι δεν έχουν μένουν να κοιτούν με ζήλεια απ’ τα παράθυρα. Άσε που οι εορτάζοντες τους κατηγορούν κιόλας ότι τάχατες εκείνοι φταίνε που είναι στην απέξω.

Γι αυτό τη μισούσα. Αλλά όχι πια. Όχι γιατί τώρα είμαι από εκείνους που γιορτάζουν. Αλλά γιατί κατάλαβα πως σήμερα γιορτάζουμε όλοι.

"Γκέι" σοκολάτες

Πλησιάζει η λεγόμενη «γιορτή των ερωτευμένων» και μια βιομηχανία έσπευσε να εκμεταλλευτεί το κλίμα διαφημίζοντας τα προϊόντα της με ζευγάρια όλων των κατηγοριών.

 

Δε μας ενόχλησε που μια ξενόφερτη γιορτή προωθείται έντεχνα για να βγάλουν κέρδη κάποιες επιχειρήσεις. Δε μας ενόχλησε που ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα χρησιμοποιείται ως εργαλείο εμπορικής προώθησης. 

Μας ενόχλησε που η διαφήμιση δείχνει ζευγάρια όλων των τύπων και, ναι, και ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Λες και δεν υπάρχουν λεσβίες και γκέι. Λες και δεν ερωτεύονται, δεν αγκαλιάζονται, δεν τρώνε σοκολάτα.

Τι ακούν τ' αυτιά μας

Βγήκαν όλοι και φωνάζουν «τι αηδίες μας δείχνουν» και «θα γίνουν τα παιδιά μας γκέι!» Έλεος βρε παιδιά. Αν ήταν  να γινόμαστε ό,τι βλέπουμε, θα ήμασταν όλοι σαν τους βουλευτάδες μας, που τους βλέπουμε κάθε μέρα. Έστω, σαν σταρ τούρκικου σήριαλ. Γίναμε; Δε γίναμε.

Άλλες επιλογές

Τέλος πάντων, ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη μανία ενάντια στους γκέι. Κάθε μέρα βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους να κάνουν επιλογές που δε θα κάναμε ποτέ. Άνθρωποι διαλέγουν να κάνουν πράγματα παράξενα, ακατανόητα, αυτοκαταστροφικά. Διαλέγουν να ζουν με τρόπους που βρίσκουμε τρελλούς ή απλώς ηλίθιους. Κάνουν πράγματα που δε θα θέλαμε να κάνουν τα παιδιά μας. 

Κι όμως, δε ζητάμε το θάνατό τους. Δε ζητάμε να τους κλείσουν σ’ ένα γκέτο και να μην τους αφήσουν να βγουν πριν αλλάξουν μυαλά. Τους αφήνουμε στην ησυχία τους.

Γιατί λοιπόν δεν κάνουμε το ίδιο με τους ομοφυλόφιλους; Τι στο καλό έχει αυτή η επιλογή και γίνεται κόκκινο πανί στα μάτια μας;

Αγανάκτηση

Μην τολμήσει κανείς και κοιτάξει άτομο του ιδίου φύλου. «Αίσχη» φωνάζουμε κι απαιτούμε να λογοκριθεί κάθε εικόνα τους (με εξαίρεση τον Χρόνη Εξαρχάκο). «Τέτοια θα μάθουν τα παιδιά μας» φοβόμαστε, και θυμώνουμε με όσους τους επιτρέπουν να παρελαύνουν μια φορά το χρόνο. Αν ήταν τρόπος θα τους λιθοβολούσαμε, θα τους εξαφανίζαμε από προσώπου γης. Μερικές φορές -όπως τον περασμένο Σεπτέμβρη- το κάνουμε κιόλας.

Γιατί τόσο μίσος; Τι μου έκανε εμένα ο Γιάννης που γουστάρει το Νίκο; Μ' έκλεψαν; Υπεξαίρεσαν εθνικά κεφάλαια; Δολοφόνησαν; Τι; Υπάρχουν αληθινά εγκλήματα κι αληθινοί εγκληματίες που όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Γιατί δεν οργιζόμαστε τόσο πολύ για εκείνους; Όχι μόνο δεν τους λιθοβολούμε, αλλά κάποιους τους ψηφίζουμε κιόλας...

Ας το δούμε και λίγο αλλιώς

Να μη σας πω και το άλλο: αν ήμασταν λογικοί, κάθε νταβραντισμένο αρσενικό θα έπρεπε να υποστηρίζει τους ομοφυλόφιλους ολόψυχα, με κάθε τρόπο. Γιατί; Απλή αριθμητική: κάθε γκέι ζευγάρι απελευθερώνει δύο γυναίκες που είναι πλέον διαθέσιμες. Αντίστοιχα, κάθε γυναίκα θα έπρεπε να υποστηρίζει τις λεσβίες, για τον ίδιο λόγο.

Αντί γι αυτό, εκτοξεύουμε προσβολές και προσπαθούμε να δείξουμε ότι τους μισούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί τόσο μίσος κι εχθρότητα για ανθρώπους που δε μας έχουν κάνει τίποτα κι ούτε πρόκειται;

Μήπως όσοι βροντοφωνάζουν εξοργισμένοι προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις γιατί φοβούνται κάτι κρυμμένο βαθιά μέσα τους; Λέω, μήπως....

____________________

Πηγές εικόνων: Lacta, αναρρίχηση, βουδιστής μοναχός, πανκ, παχύσαρκη, χρήστης ναρκωτικών, δύτης με καρχαρία, άνδρας με piercings, BASE jumping. Όλες οι εικόνες έχουν υποστεί περικοπή.

Διακρίσεις κατά ανάπηρων μαθητών

Η κακοποίηση έχει πολλά άσχημα πρόσωπα. Πιο άσχημο είναι αυτό που δείχνουμε στα άτομα με αναπηρίες. Το σημερινό άρθρο είναι της Φανής Αθανασιάδου. Ας την ακούσουμε.

Το προσωπικό είναι πολιτικό.

Και το απόστημα έσπασε και ζέχνει μπόχα και δυσοσμία. Ο λόγος για τον 12χρονο μαθητή σε σχολείο της Καλαμαριάς που διώκεται και εξοστρακίζεται από την μαθητική κοινότητα δαχτυλοδεικτούμενος και χαρακτηριζόμενος παρείσακτος και ανεπιθύμητος να συνεχίζει να βρίσκεται στους κόλπους της..

Ο κ.Λυκεσάς σε άρθρο του στην εφημερίδα αναφέρει:'' Είναι απίστευτης αγριότητας όσα υφίσταται ένα δωδεκάχρονο παιδί'',και με μιας οι λέξεις αγριότητα και δωδεκάχρονο ξεκλείδωσαν τη μνήμη μου και έφεραν μπροστά μου όλες τις φρικαλεότητες που πέρασα/αντιμετώπισα στο σχολείο(γυμνάσιο και λύκειο),όταν απ'τη μια στιγμή στην άλλη ως 12χρονο παιδί χωρίς αναπηρία βρέθηκα στην άλλη πλευρά να είμαι ένα παιδί με κινητική αναπηρία που θέλησα από μεγάλη αγάπη στη γνώση να συνεχίσω το σχολείο με την στήριξη και συμπαράσταση των υπέροχων εξαιρετικών και προοδευτικών γονιών μου.

Και τότε ξεκίνησε ο πόλεμος από τους καθηγητές και την Λυκειάρχη..Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και μπορεί κάποιος/α να προσθέσει πολλά επίθετα δίπλα τους..οι λέξεις σκληρότητα και αγριότητα ωχριούν μπροστά στα λόγια και την συμπεριφορά τους προκειμένου να με καταρρακώσουν, να με προσβάλλουν να με υποτιμήσουν για να σταματήσω να πηγαίνω σχολείο.Ακόμα έχω μπροστά μου το βλέμμα της λυκειάρχου το γεμάτο μοχθηρία και μίσος.

Ήμουν ένα παιδί πολύ ντροπαλό και συνεσταλμένο και μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι πως τα φοβερά λόγια και οι ενέργειες των καθηγητών δεν κατάφεραν να με λυγίσουν και να αποφασίσω να σταματήσω το σχολείο.. τουναντίον όταν τους άκουγα να τα ξεστομίζουν με τάραζε πως μπορούσαν να λένε τόσο βαριές προσβλητικές λέξεις σε μια μαθήτρια τους,όμως δεν με διαπερνούσαν αλλά με πείσμωναν περισσότερο να πάω κόντρα στο σύστημα και να τελειώσω το πολυπόθητο λύκειο..Από την δευτέρα γυμνασίου που συνέχισα το σχολείο μέχρι και την τρίτη λυκείου μόνο δύο καθηγητές συνάντησα οι οποίοι σεβόταν πρώτα τον εαυτό τους και ήταν φορείς παιδείας,κουλτούρας πολιτισμού.Ολοι/ες οι υπόλοιποι καθηγητές/τριες κατά την διάρκεια των χρόνων που φοιτούσα ήταν κατάλληλοι για να απαρτίσουν σχολή βασανιστών,μικροί γκεμπελίσκοι.

Οι ενήλικες κάθε εποχή αποποιούνται των ενοχών τους και βάζουν μπροστά τα παιδιά δηλαδή τα χρησιμοποιούν.Ομως τα παιδιά είναι tabula rasa και ρουφάνε σαν σφουγγάρι μιμούνται και αναπαράγουν τις συμπεριφορές των μεγάλων.Μπορεί να μην μας αρέσει αλλά η σειρά πάει έτσι γονείς>σχολείο>ευρύτερη κοινότητα,από κει οι αρχές και οι αξίες από κει και ο όλεθρος.

Οση απεχθή συμπεριφορά εισέπραξα από τους καθηγητές τόση υπεράσπιση είχα από συμμαθήτριες μου,θυμάμαι πως κάποια φορά που μία καθηγήτρια με τον βάναυσο τρόπο της με έκανε να κλάψω η συμμαθήτρια μου όρμησε κυριολεκτικά στο γραφείο των καθηγητών με κίνδυνο να τιμωρηθεί και να πάρει αποβολή για να διαμαρτυρηθεί γι'αυτή την συμπεριφορά..το σχολείο το τελείωσα όμως τα τραύματα έχουν μείνει εντός μου ως σήμερα ούτε μια λέξη τους δεν έχω ξεχάσει..από τότε και κάθε φορά που περνούσα έξω από το σχολείο έστρεφα το κεφάλι από την άλλη πλευρά να μην βλέπω το κολαστήριο.

Πάντως οι άνθρωποι με αναπηρίες βρίσκονται εδώ και χρόνια υπό διωγμόν,μπορεί να μην έχουν κρεμαστεί πανώ με απαγόρευση να κυκλοφορούν όμως τι άλλο σημαίνουν το παρκάρισμα στις ράμπες,η ανυπαρξία προσβάσιμων μέσων μετακίνησης, οι απροσπέλαστοι χώροι παντού και σε χώρους που θέλουν να ονομάζονται τόποι πολιτισμού.. τα σχεδόν 200.000 παιδιά με αναπηρία που βρίσκονται εκτός σχολείων..

*Και αφού ο μεσαίωνας είναι τόσο επίκαιρος ξανά,ο πίνακας του Goya: η Ιερά Εξέταση.

Η σιωπή των καλών

Σαν σήμερα, πριν τέσσερα χρόνια εξαφανίστηκε ένας φοιτητής στα Γιάννενα. Το όνομά του ήταν Βαγγέλης Γιακουμάκης κι όλοι τον περιέγραφαν ως ένα ήσυχο και καλό παιδί. Τελικά ο Βαγγέλης βρέθηκε: το σώμα του σάπιζε σε μια ερημική περιοχή.

Αυτοκτονία ή δολοφονία; Ό,τι κι αν πιστεύετε για το θέμα, ένα γεγονός παραμένει αδιαμφισβήτητο: