Αυτό το παιχνίδι βγάζει το συγγραφέα που κρύβεται μέσα στον καθένα μας.
Πώς παίζεται:
Κάθε παίκτης γράφει 5-10 τυχαίες προτάσεις σε ένα χαρτί.
Είναι καλό αν οι προτάσεις είναι έξυπνες, περιπαικτικές, παράξενες.
Κόβουμε τις προτάσεις και τυλίγουμε την κάθε μια σε ρολάκι (ή τη διπλώνουμε).
Τις βάζουμε σ' ένα βάζο.
Τραβάμε μια τυχαία πρόταση ο καθένας και τη διαβάζουμε στην παρέα.
Τώρα κάθε παίκτης πρέπει να γράψει μια ιστορία που να περιέχει την πρόταση που βρήκε (στην αρχή, τη μέση ή το τέλος).
Ορίζουμε πότε θα διαβαστεί η ιστορία μας και παρακολουθούμε τη δημιουργικότητα των παιδιών να ξετυλίγεται!
Την καθορισμένη μέρα, διαβάζουμε τις ιστορίες που γράψαμε, με τη σειρά.
Δείγματα προτάσεων που γράφτηκαν:
Δεν είχε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Μόλις το άνοιξε, ανατινάχτηκε.
Το διαστημόπλοιο μπήκε στο υπερδιάστημα κι εξαφανίστηκε.
Και τώρα; Τι θα έκανε;
Δεν θα τον/την πίστευε κανείς!
Ήταν ήδη πολύ αργά.
Μια υπέροχη μελωδία γέμισε το χώρο.
κτλ
κτλ
Δεν το πίστευα, αλλά είχε τρομερή επιτυχία και μετέτρεψε τους μικρούς
σε συγγραφείς. Το πιο απροσδόκητο: εκεί που περίμενα πως ο μικρός μας
(που κανονικά δεν θέλει ούτε ν' αγγίξει μολύβι) θα έγραφε μια παράγραφο
με το ζόρι, μας διάβασε ένα έπος επιστημονικής φαντασίας 7-8 σελίδων που
το έγραφε 3 ολόκληρες μέρες!
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
(Όχι, δεν θα αναφέρω τι ορθογραφικά είδαν τα μάτια μας. Είπαμε, είναι άσκηση φαντασίας, όχι ορθογραφίας. Πάντως πόνεσαν - αρκετά. 😂😂😂).
Γεια σε όλες και όλους!
Τώρα που ο κορωνοϊός έχει κλείσει γονείς και παιδιά στο σπίτι, έχουμε δύο επιλογές:
Ή να οργιστούμε και να στεναχωρηθούμε για τη στέρηση της ελευθερίας μας,
Ή να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κατεβάσουμε ταχύτητες και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και -κυρίως- στα παιδιά μας.
Η δική μου επιλογή είναι η δεύτερη, και από εδώ θα σας λέω τους τρόπους που βρήκα για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών (και των μεγάλων).
Καλημέρα και καλή Σαρακοστή, αν νηστεύετε.
Σας είχα πει και παλιότερα ότι εμείς έχουμε θέμα με το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής. Από την πρώτη φορά που μας την έφερε ο μεγάλος από νηπιαγωγείο, με τίποτα να της κόψουμε τα πόδια της καημενούλας - φωνές, διαμαρτυρίες, κλάματα.
Δίκιο έχουν τα παιδιά.
Προτροπή σε ακρωτηριασμό - μα ποιος σκέφτηκε τέτοια φρίκη;
Το έθιμο σίγουρα δημιουργήθηκε σε άλλες, πιο σκληρές εποχές.
Οι καιροί έχουν όμως αλλάξει και τα παιδιά είναι πιο ευαίσθητα.
Γιατί να πάω κόντρα στα ανθρωπιστικά τους αισθήματα;
Αρχικά φτιάξαμε τον Σαρακωστή, με 7 θαλασσινά να κρέμονται απ' το καλάμι του.
Την επόμενη χρονιά είπαμε να ζωγραφίζουμε μια χρωματιστή κάλτσα σε κάθε πόδι, αλλά δυσκολευόμασταν να ξεπεράσουμε το ότι παραβιάζει την ανατομία.
Έτσι, καταλήξαμε τελικά σε μια κυρά-Σαρακοστή διαφορετική από τις άλλες.
Είναι νέα, όμορφη και χαρούμενη και κρατά έναν δίσκο με όλα τα καλούδια της: όσπρια, θαλασσινά, ντολμαδάκια γιαλαντζή και τον απαραίτητο χαλβά.
Σας δείχνω τη φετεινή μας, που έγινε μέσα σε λίγα λεπτά. Το χαρτόνι είναι από κουτί δημητριακών (ανακύκλωση!) και τα φαγητά είναι εικόνες κομμένες από φυλλάδιο σούπερ-μάρκετ.
Καμαρώστε την!
Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα τις επόμενες 7 εβδομάδες!
____________________
Ενημέρωση:
Μόλις μ' ενημέρωσαν για δύο άρθρα που δεν είχα δει και με αφορμή αυτά, θα προσθέσω κάτι ακόμη:
Η μητέρα μου θυμάται την ικανοποίηση που ένιωθαν όλοι όταν το παραμύθι τέλειωνε με την δημόσια εκτέλεση της
κακιάς μητριάς: "Και την τεταρτιάσανε και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς
καλύτερα!" Για παιδιά που είχαν ζήσει τον πόλεμο και δέχονταν ως φυσικό το ξύλο (σε σπίτι και σχολείο) ή μια εκτέλεση διά τεμαχισμού, το κόψιμο των ποδιών της κυρά-Σαρακοστής δεν ήταν τίποτα. Εμείς όμως και τα παιδιά μας έχουμε άλλα βιώματα.
Και κάτι ακόμη: με τα περιορισμένα διατροφικά μέσα της εποχής, τα παιδιά πεινούσαν τις μέρες της νηστείας. Τα βραστά λαχανικά και τα όσπρια χωρίς λάδι άφηναν πολλά παιδιά νηστικά, ενώ ο χαλβάς και το ταχίνι ήταν ένα άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους. Νηστίσιμα γάλατα και τυριά φυσικά δεν υπήρχαν. Η μητέρα μου θυμάται πώς προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους με σκέτο ψωμί. Γι αυτό η κυρά-Σαρακοστή ήταν μισητή κι ένιωθαν ικανοποίηση όταν της έκοβαν τα πόδια ένα-ένα.
Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει, όπως σωστά παρατηρεί η παιδαγωγός κα. Ανωγειανάκη. Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση, αλλά κι εμείς, οι ενήλικες, δεν είναι σωστό να τα προτρέπουμε, έστω και συμβολικά, σε κακοποίηση.
Πάντως, για να αναφέρω και την άλλη άποψη, ο π. Γ. Χριστοδούλου υπεραμύνεται του εθίμου και του συμβολισμού του.
Προσωπικά πιστεύω πως το έθιμο είναι κρίμα να χαθεί. Γιατί να μη διατηρηθεί προσαρμοζόμενο στην εποχή του; Ας μην ενθαρρύνουμε τα παιδιά να δείχνουν σκληρότητα.
(Παρακάτω ο Σαρακωστής και η πρώτη μας κυρά-Σαρακοστή, του νηπιαγωγείου, που δεν έχασε τελικά κανένα από τα πόδια της!)
