Η χώρα καίγεται. Τα δάση μας, το οξυγόνο μας, η φύση μας, έχουν φτάσει στα έσχατα όριά τους. Δεν αρκούν τα συνηθισμένα μέτρα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Χρειάζεται να πείσουμε, αυτούς που κρατούν το τιμόνι της χώρας, πως το πράσινο, η φύση και τα βουνά μας έχουν μεγαλύτερη αξία από ταξενοδοχεία και τις άλλες επενδύσεις που οραματίζονται. Είμαστε πολλοί. Έχουμε τη δύναμη. Είναι καιρός να το απαιτήσουμε τώρα, πριν είναι αργά:
Προχτές βρήκα δύο αποφθέγματα που μ' έκαναν να σκεφτώ πολύ:
"Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο, αλλά όλες οι μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει από αισιόδοξους" του Τόμας Φρίντμαν
"Είμαι απαισιόδοξος γιατί έχω μυαλό, αλλά αισιόδοξος γιατί το θέλω" (Sono pessimista con l'intelligenza, ma ottimista per la volontà) του Αντόνιο Γκράμσι.
Ναι, όποιος έχει μυαλό δεν μπορεί να μη νιώθει απαισιοδοξία: το περιβάλλον καταστρέφεται, πόλεμοι και εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα, οι άνθρωποι είναι άδικοι ο ένας προς τον άλλο, οι κακοί και άδικοι απολαμβάνουν πλούτη και εξουσία, ενώ οι σωστοί και καλοί παλεύουν για την επιβίωση...
Όμως, η απαισιοδοξία δεν είναι λύση, είναι αδιέξοδο. Αν πεις "δεν υπάρχει ελπίδα" οι επιλογές σου περιορίζονται: Κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να πεθάνεις; Πίνεις για να ξεχάσεις; Το ρίχνεις στον ηδονισμό, προσπαθώντας να περάσεις όσο καλύτερα γίνεται;
Εγώ κάνω μια άλλη επιλογή, την επιλογή του Γκράμσι.
Επιλέγω να σκέφτομαι ότι οι κακοί, αν και ισχυροί, είναι λιγότεροι. Επιλέγω να σκέφτομαι ότι οι αδιάφοροι, αν και πολλοί, μπορούν να μάθουν. Επιλέγω να σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρχουν προβλήματα, αλλά υπάρχουν και λύσεις. Επιλέγω να βλέπω τη σιωπηλή πλειοψηφία που σέβεται, αγαπά και πασχίζει για έναν καλύτερο κόσμο.
Επιλέγω την αισιοδοξία.
Επιλέγω να σκέφτομαι πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω τους, που απαιτούν από τους άλλους τον σεβασμό, χωρίς να σκύβουν το κεφάλι, που μαθαίνουν στα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο, υπάρχει ελπίδα.
Είμαστε πολλοί και κάθε μέρα γινόμαστε περισσότεροι. Αν δεν αφήσουμε την απαισιοδοξία να μας κυβερνά, τότε μπροστά μας δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος: αυτός που οδηγεί σ' ένα καλύτερο μέλλον. Συγνώμη, πολλοί δρόμοι. Γιατί ο καθένας μας θα επιλέξει αυτόν που προτιμά: άλλος θα παλέψει για καλύτερη εκπαίδευση, άλλος θα ξενυχτήσει στο εργαστήριο για μια καινούρια θεραπεία, άλλος θα προστατέψει το περιβάλλον, άλλος τους αδικημένους και πάει λέγοντας
Ας διαλέξουμε έναν κι ας τον ακολουθήσουμε, παίρνοντας μαζί μας κι όσους αγαπάμε. Τι θα πάθουμε; Είμαστε ήδη στο σκοτάδι. Μπορεί να μη φτάσουμε ποτέ στην άκρη του τούνελ, αλλά ίσως φτάσουν τα παιδιά μας. Και δε συζητώ πόσο καλύτερο είναι να περάσεις τη ζωή σου προχωρώντας προς το φως, παρά να ζήσεις μια ζωή χωρίς ελπίδα.
(Περιγραφή εικόνων: Τα δύο αποφθέγματα που ανέφερα στην αρχή,
το πρώτο στα Αγγλικά, με φόντο ένα τοπίο, το δεύτερο στα Ιταλικά, κάτω από φωτογραφία του Γκράμσι.)
Πηγή εικόνων: Φρίντμαν, Γκράμσι.
