Μικρόπολη στο Γκάζι

Πριν από κάτι μέρες γινόταν το καθιερωμένο φεστιβάλ "Μικρόπολη" στο Γκάζι. Πολυδιαφημισμένο φεστιβάλ για παιδιά, για το οποίο είχα ακούσει διθυράμβους, αλλά δεν είχαμε αξιωθεί να πάμε.
Ετσι λοιπόν αυτή η Μικρόπολη ήταν η πρώτη μας κι έχω να πω μόνο ένα πράγμα: απογοητεύτηκα οικτρά, από τα πάντα, και πιο πολύ από όλα από τη διοργάνωση.
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί: "Όπου ακούς πολλά κεράσια πάρε και μικρό καλάθι."
"Καινοτόμες εκπαιδευτικές δράσεις", "υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό πρόγραμμα," "ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημιουργικών δράσεων," κτλ. κτλ.
Αυτά έλεγαν οι ιστοσελίδες, τα έντυπα, το ραδιόφωνο.
Τι είδαμε εμείς:

Εμείς είδαμε τους τεράστιους χώρους του εργοστασίου να έχουν καταληφθεί από διάφορες εταιρείες, η κάθε μια από τις οποίες έκανε ό,τι μπορούσε για να διαδώσει το εμπορικό της μήνυμα. Μερικές, περιλάμβαναν και κάποιες ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως ας πούμε κουκλοθέατρο ή πλαστελίνες. Άλλες απλώς μοίραζαν διαφημιστικό υλικό.

Στην καρδιά μιας πόλης πέντε εκατομμυρίων, σαββατοκύριακο που τα σχολεία είναι κλειστά, ο χώρος κατακλύστηκε από εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες οικογένειες. 

Κάθε λογικός άνθρωπος θα το περίμενε και θα είχε φροντίσει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Κι όμως, φαίνεται πως δεν είχε γίνει κανένας σχεδιασμός για μεγάλο αριθμό ατόμων με αποτέλεσμα παιδιά και μεγάλοι να συνωθούνται, να στριμώχνονται, να περιμένουν σε ατέλειωτες ουρές. 


Στις περισσότερες δραστηριότητες, όπως ας πούμε το κουκλοθέατρο, δεν είχε ληφθεί καθόλου υπόψη ο αριθμός των επισκεπτών. Πολύ εύκολα το κουκλοθέατρο θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί πάνω σε μια υπερυψωμένη εξέδρα ή έστω ένα τραπέζι για να μπορούν να βλέπουν όλα τα παιδιά (αλλά και για να μη σπάει τη μέση της η κουκλοπαίκτρια). Αντί γι αυτό τα παιδιά συνωθούνταν προσπαθώντας να δουν τη (μετριότατη) παράσταση και τέντωναν τ' αυτιά τους για ν' ακούσουν τα λόγια μέσα στη γενική οχλοβοή.

Σε άλλες γωνιές, ένα τραπέζι με λίγες μπογιές ή πλαστελίνες δεχόταν τις επιθέσεις αμέτρητων παιδιών κι όποιος προλάβει. Στον τοίχο κρέμονταν μισοξεκολλημένες κάποιες λέξεις-συνθήματα. Αυτή λοιπόν ήταν η "κοινωνική ευαισθητοποίηση" για τους "πολίτες του αύριο" για την οποία είχα ακούσει στο ραδιόφωνο;

Ευτυχώς υπήρχαν κι οι γιατροί του κόσμου απέναντι, με ένα περιορισμένων μέσων αλλά φροντισμένο χώρο, που ευτυχώς είχε περισσότερες θέσεις από το τραπεζάκι με τις τέμπερες.

 

Παντού φαινόταν να μοιράζουν μπαλόνια. Μαζέψαμε τόσα, που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε. Μια ανακοίνωση μας θύμισε ότι στη μεγάλη κεντρική πλατεία θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε το μουσικό παραμύθι "ο κόκκινος γάτος". Η ηθοποιός έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δε μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι απλά διάβαζε το παραμύθι κατευθείαν από το βιβλίο. Μερικά αντίτυπα ήταν αραδιασμένα μπροστά στη σκηνή "σε τιμή προσφοράς." Μια τέντα προστάτευε μουσικούς και αναγνώστρια από τον καυτό ήλιο. Για τα παιδιά δεν υπήρχε σκιά ούτε για δείγμα.

Λίγο πιο πέρα, μια εταιρεία χυμών μοίραζε νερά και χυμούς. Τρία τραπέζια αδυνατούσαν να χωρέσουν τους μικρούς επισκέπτες που ήθελαν κι αυτοί να μάθουν πώς να φτιάχνουν φρούτα από πλαστελίνη. Το πρόγραμμα επαναλαμβανόταν κάθε μισή ώρα, χωρίς αριθμό σειράς, με απλή σειρά προτεραιότητας. Ένα σωρό παιδιά αδημονούσαν και γκρίνιαζαν στα τραπέζια περιμένοντας να αρχίσει το επόμενο "μάθημα." Και πάλι δεν είχε γίνει καμία πρόβλεψη για να προστατευτούν τα παιδιά από τον ήλιο.

Παρακάτω, γιγάντια φρούτα ασύγκριτης κακογουστιάς περιφέρονταν συνεχίζοντας τη διαφήμιση της ίδιας εταιρείας. Οι στολές θα πρέπει να ήταν ασφυκτικά ζεστές, αλλά πέρα από αυτό, ήταν τόσο κακοσχεδιασμένες που αυτοί που τις φορούσαν δεν έβλεπαν τους μικρούς φίλους που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί τους.

Το περίπτερο των επιστημών ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον. Ίσως γι αυτό ήταν τόσο γεμάτο - ο κόσμος ήταν τόσος, που δε μπορέσαμε να μπούμε. Πιο εκεί, το περίπτερο της διατροφής είχε επαναλαμβανόμενες διαλέξεις για την πυραμίδα των τροφών και έδινε χρήσιμες πληροφορίες - αρκεί να παρέβλεπε κανείς το γεγονός ότι η ομιλία στόχο είχε να μας πείσει να καταναλώνουμε δημητριακά πρωινού μιας συγκεκριμένης εταιρείας.

Το φουσκωτό κάστρο ήταν γεμάτο παιδιά που πηδούσαν πάνω κάτω ενθουσιασμένα. Μάλιστα είχε τόσα πολλά, που δε δέχονταν άλλα. Άλλη μια ατέλειωτη αναμονή μέσα στη ζέστη. Με τα παιδιά να γκρινιάζουν, πήγαμε στο περίπτερο ενός εκδοτικού οίκου όπου περάσαμε αρκετή ώρα (και ξεπαραδιαστήκαμε ανάλογα). Όμως ακόμη κι όταν βγήκαμε, το κάστρο δεν είχε θέση για εμάς κι έτσι γυρίσαμε στο σπίτι κουρασμένοι.

Σίγουρα για ένα παιδί είναι καλύτερο να πάει σ' ένα μέρος όπου θα δει κόσμο, φασαρία και θα κάνει χάζι. Για τους γονείς ωστόσο που έχουν μάτια να βλέπουν και κρίση να κρίνουν, η Μικρόπολη στο Γκάζι δεν ήταν ένα πολιτιστικό φεστιβάλ για παιδιά όπως κατάφεραν να μας πείσουν οι διαφημιστές του.
Ήταν απλά και ξάστερα, μια έκθεση προϊόντων από διάφορους εμπορικούς οίκους που για να κάνουν το προϊόν τους πιο ελκυστικό, χρησιμοποίησαν ως δόλωμα κάποιες δραστηριότητες, στημένες με προχειρότητα, χωρίς μελέτη, γούστο ή σεβασμό για τα παιδιά ή τους γονείς που θα παρακολουθούσαν.

Παντού επικρατούσε μια αίσθηση προχειρότητας και αδιαφορίας για τον τελικό αποδέκτη του προϊόντος, τον επισκέπτη δηλαδή και πιθανό καταναλωτή. Είναι ενδεικτικό ότι ούτε οι σπόνσορες, ούτε η διαχείριση του χώρου σκέφτηκαν να βάλουν μια πινακίδα στην πάνω είσοδο του χώρου για να ειδοποιούν τους επισκέπτες ότι η είσοδος είναι από την άλλη πλευρά. Δεν υπήρχαν πουθενά καρέκλες ή παγκάκια για να ξεκουραστούν τα μικρά ποδαράκια. Οι τουαλέτες και οι νιπτήρες τους ήταν φυσικά ενηλίκων, χωρίς ούτε ένα σκαμνί για τους μικρούς επισκέπτες.

Πέρα από την παραπλάνηση για το υποτιθέμενο ποιοτικό πρόγραμμα της εκδήλωσης και την ταλαιπωρία που υπέστησαν τα παιδιά από ουρά σε ουρά μέσα στη ζέστη, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν το θράσος των διοργανωτών να ζητήσουν πέντε ευρώ εισητήριο για τον καθένα μας. Δηλαδή οι διαφημιστικές εταιρείες μας όχι μόνο κατάφεραν να έχουν κοινό για να παρακολουθήσει τη διαφημιστική τους εκστρατεία, αλλά έβγαλαν και κέρδος από πάνω από όσους πήγαμε.

Εγώ προσωπικά ένιωσα προσβεβλημένη και κορόιδο, αλλά συνάντησα πολλούς που δεν το είδαν έτσι. Εσείς πήγατε; Ποια είναι η γνώμη σας; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε μαζί μου;