Για τις καταλήψεις; Εμείς φταίμε!

Για τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις, εμείς φταίμε.

Φταίμε γιατί, ενώ ξέραμε τα χάλια της παιδείας από τα δικά μας χρόνια, δεν κάναμε τίποτα για να τα φτιάξουμε.

 

Υπαίθρια σχολεία

Πριν εκατό περίπου χρόνια τα σχολεία έγιναν υπαίθρια για να αντιμετωπίσουν τη φυματίωση. Φέτος, στην Ιταλία, τα δημοτικά ξεκίνησαν ήδη, με μαθήματα στο ύπαιθρο. 

Στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι αυτό είναι αδύνατον, γιατί δεν υπάρχει χώρος. Σε ποιο υπαίθριο χώρο θα χωρέσουν τα 12-20 ή και παραπάνω τμήματα ενός αστικού σχολείου; 

 

Από μικρό κι από τρελό... :-(

Ταλιμπάν μπήκαν σε μαιευτήριο στο Αφγανιστάν, θερίζοντας μαμάδες και μωρά. 
Διάβαζα την είδηση κι έβαλα τα κλάματα. 
"Τι μπορούμε να κάνουμε μαμά;" ρώτησε ο μεγάλος μου προσπαθώντας να με παρηγορήσει. 
"Δεν ξέρω μωρό μου. Μήπως ν’ αλλάξετε τον κόσμο;" Προσπαθούσα να ελαφρύνω το κλίμα, αλλά μου απάντησε σοβαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη: 
"Αυτό δε γίνεται". 
Με ξάφνιασε "Αυτό που λες είναι πολύ πεσιμιστικό" του λέω. 
Ζήτησε να μάθε τι είναι η λέξη. Του εξήγησα. 
"Όχι μαμά. Δεν είναι πεσιμισμός. Είναι η απλή αλήθεια." 

Είναι μόλις 13 ετών.

___________________
Πηγή εικόνας

Κορωνοϊός και αντιφάσεις

Γιατί σφίγγονται ν' ανοίξουν τα σχολεία;

Μέχρι την Κυριακή ισχύουν τα περιοριστικά κι αλίμονό σου αν το κουνήσεις χωρίς άδεια, ξαφνικά τη Δευτέρα έφυγε ο ιός;

Κι εντάξει, στα καταστήματα επιτρέπεται ένας πελάτης στα 15τμ, αλλά 22 παιδιά σε μια αίθουσα είναι ΟΚ;

Να αποφεύγουμε τα ΜΜΜ, γιατί ο συγχρωτισμός μεταδίδει τον ιό, αλλά 300 παιδιά σ' ένα προαύλιο που δε φτάνει ούτε για 20 είναι εντάξει;

 

Βιντεοσκόπηση ή όχι των μαθημάτων;

Ο Ελληνικός νόμος περί προσωπικών δεδομένων είναι πολύ αυστηρός: απαγορεύεται η δημοσιοποίηση κάθε στοιχείου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ταυτοποίηση ενός ατόμου. Π.χ. μην τυχόν και δημοσιεύσεις βίντεο που φαίνονται οι πινακίδες του ασυνείδητου που πέρασε με κόκκινο. Ακόμη κι αν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο και κοινή θέα, η δημοσίευση των πινακίδων είναι παράνομη, αφού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναγνωριστεί πού ήταν και ποιος ήταν ο οδηγός! Βέβαια, μόνο η αστυνομία έχει τα αρχεία με τις πινακίδες, αλλά ο νόμος δεν σηκώνει αστειάκια. 

 

Να ξαναρχίσουν τα σχολεία;

Μας δουλεύουν;
Το Υπουργείο είναι αποφασισμένο, αλλά οι γονείς διστακτικοί, κι όχι μόνο όσοι έχουν ευπαθή άτομα στην οικογένεια.

Κάθε ευσυνείδητος γονιός που τήρησε τις οδηγίες του ΕΟΔΥ από το Μάρτη, ξέρει πως οι τωρινές οδηγίες έρχονται σε κάθετη αντίθεση με τις προηγούμενες. Ή λοιπόν μας παραμύθιαζαν πριν ότι υπάρχει πανδημία και πρέπει να τηρούμε τις αποστάσεις, ή μας παραμυθιάζουν τώρα που μας λένε ότι πρέπει να στριμώξουμε 15 παιδιά σε τάξεις-κλουβιά, με μία τουαλέτα ανά 50 άτομα (στις καλές περιπτώσεις) και καθαρίστριες που έρχονται μετά τη λήξη του ωραρίου.

"Τι είναι;" Ένα παιχνίδι που εξασκεί τη φαντασία.

Ένα παιχνίδι που επινοήσαμε με τους λεβέντες και το παίζουμε συχνά με επιτυχία:

Τίτλος: "Τι είναι;"

Πώς παίζεται:

Παίρνουμε ένα τυχαίο αντικείμενο. Ο πρώτος δείχνει το αντικείμενο και, αφού το εξετάσει, με περισπούδαστο ύφος δηλώνει τι πραγματικά είναι (πχ. στυλό, πιάτο, κινητό, οτιδήποτε).

Να γίνουν όλα όπως πριν;

"Nα γίνουν όλα όπως πριν" 
"Να επιστρέψουμε στην ομαλότητα"
Όχι.
Δεν θέλω να γίνουν όλα όπως πριν.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε στα όσα είχαμε συνηθίσει να ονομάζουμε "ομαλότητα".

Και λίγη γκρίνια

Δεν το συνηθίζω, αλλά πρέπει να γκρινιάξω, αλλιώς θα σκάσω.
Και θα γκρινιάξω για όλες κι όλους που τραβούν τα ίδια, αλλά δεν έχουν γκρινιάξει ακόμη.
Ακούστε λοιπόν καλά, γιατί αυτά δεν ξαναλέγονται:
Μένουμε σπίτι.
4 νομά, που ευτυχώς έχουν τέσσερα δωμά.
Έξοδος πουθενά, μόνο βεράντα και ταράτσα, αν είναι καλός ο καιρός.
Τα αγόρια όπως είναι φυσικό, έχουν τρελαθεί. Όλη αυτή η ενέργεια και πουθενά εκτόνωση, το σπίτι λοιπόν γίνεται πεδίο μάχης.
Και λες έστω, μπορεί να είμαστε στην ανεργία, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε λίγο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Μπα, πού τέτοια τύχη.
Πρώτον, ο μπαμπάς κι η μαμά πρέπει να δουλέψουν. Όχι δουλειά πληρωτή φυσικά (πάει αυτό) αλλά δουλειά για την "επόμενη μέρα", προετοιμασία, οργάνωση, βιογραφικά, προτάσεις. Και να πρέπει να τα κάνεις αυτά, ενώ οι μικροί λυσσάνε.

Γράψε μια ιστορία!

Αυτό το παιχνίδι βγάζει το συγγραφέα που κρύβεται μέσα στον καθένα μας.

Πώς παίζεται:

Κάθε παίκτης γράφει 5-10 τυχαίες προτάσεις σε ένα χαρτί. Είναι καλό αν οι προτάσεις είναι έξυπνες, περιπαικτικές, παράξενες.
Κόβουμε τις προτάσεις και τυλίγουμε την κάθε μια σε ρολάκι (ή τη διπλώνουμε). Τις βάζουμε σ' ένα βάζο. 

Τραβάμε μια τυχαία πρόταση ο καθένας και τη διαβάζουμε στην παρέα.
Τώρα κάθε παίκτης πρέπει να γράψει μια ιστορία που να περιέχει την πρόταση που βρήκε (στην αρχή, τη μέση ή το τέλος).
Ορίζουμε πότε θα διαβαστεί η ιστορία μας και παρακολουθούμε τη δημιουργικότητα των παιδιών να ξετυλίγεται!
Την καθορισμένη μέρα, διαβάζουμε τις ιστορίες που γράψαμε, με τη σειρά.

Δείγματα προτάσεων που γράφτηκαν:

Δεν είχε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Μόλις το άνοιξε, ανατινάχτηκε.
Το διαστημόπλοιο μπήκε στο υπερδιάστημα κι εξαφανίστηκε.
Και τώρα; Τι θα έκανε;
Δεν θα τον/την πίστευε κανείς!
Ήταν ήδη πολύ αργά.
Μια υπέροχη μελωδία γέμισε το χώρο.
κτλ
κτλ

Δεν το πίστευα, αλλά είχε τρομερή επιτυχία και μετέτρεψε τους μικρούς σε συγγραφείς. Το πιο απροσδόκητο: εκεί που περίμενα πως ο μικρός μας (που κανονικά δεν θέλει ούτε ν' αγγίξει μολύβι) θα έγραφε μια παράγραφο με το ζόρι, μας διάβασε ένα έπος επιστημονικής φαντασίας 7-8 σελίδων που το έγραφε 3 ολόκληρες μέρες!
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
(Όχι, δεν θα αναφέρω τι ορθογραφικά είδαν τα μάτια μας. Είπαμε, είναι άσκηση φαντασίας, όχι ορθογραφίας. Πάντως πόνεσαν - αρκετά. 😂😂😂).

Πώς περνάμε τις μέρες του κορωνοϊού

Γεια σε όλες και όλους!
Τώρα που ο κορωνοϊός έχει κλείσει γονείς και παιδιά στο σπίτι, έχουμε δύο επιλογές:
Ή να οργιστούμε και να στεναχωρηθούμε για τη στέρηση της ελευθερίας μας,
Ή να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κατεβάσουμε ταχύτητες και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και -κυρίως- στα παιδιά μας.
Η δική μου επιλογή είναι η δεύτερη, και από εδώ θα σας λέω τους τρόπους που βρήκα για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών (και των μεγάλων).

Μια άλλη κυρά-Σαρακοστή

Καλημέρα και καλή Σαρακοστή, αν νηστεύετε.
Σας είχα πει και παλιότερα ότι εμείς έχουμε θέμα με το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής. Από την πρώτη φορά που μας την έφερε ο μεγάλος από νηπιαγωγείο, με τίποτα να της κόψουμε τα πόδια της καημενούλας - φωνές, διαμαρτυρίες, κλάματα.
Δίκιο έχουν τα παιδιά.
Προτροπή σε ακρωτηριασμό - μα ποιος σκέφτηκε τέτοια φρίκη;
Το έθιμο σίγουρα δημιουργήθηκε σε άλλες, πιο σκληρές εποχές.
Οι καιροί έχουν όμως αλλάξει και τα παιδιά είναι πιο ευαίσθητα.
Γιατί να πάω κόντρα στα ανθρωπιστικά τους αισθήματα;
Αρχικά φτιάξαμε τον Σαρακωστή, με 7 θαλασσινά να κρέμονται απ' το καλάμι του.
Την επόμενη χρονιά είπαμε να ζωγραφίζουμε μια χρωματιστή κάλτσα σε κάθε πόδι, αλλά δυσκολευόμασταν να ξεπεράσουμε το ότι παραβιάζει την ανατομία. 
Έτσι, καταλήξαμε τελικά σε μια κυρά-Σαρακοστή διαφορετική από τις άλλες.
Είναι νέα, όμορφη και χαρούμενη και κρατά έναν δίσκο με όλα τα καλούδια της: όσπρια, θαλασσινά, ντολμαδάκια γιαλαντζή και τον απαραίτητο χαλβά.
Σας δείχνω τη φετεινή μας, που έγινε μέσα σε λίγα λεπτά. Το χαρτόνι είναι από κουτί δημητριακών (ανακύκλωση!) και τα φαγητά είναι εικόνες κομμένες από φυλλάδιο σούπερ-μάρκετ.
Καμαρώστε την!

Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα τις επόμενες 7 εβδομάδες!




____________________
Ενημέρωση:
Μόλις μ' ενημέρωσαν για δύο άρθρα που δεν είχα δει και με αφορμή αυτά, θα προσθέσω κάτι ακόμη:
Η μητέρα μου θυμάται την ικανοποίηση που ένιωθαν όλοι όταν το παραμύθι τέλειωνε με την δημόσια εκτέλεση της κακιάς μητριάς: "Και την τεταρτιάσανε και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!" Για παιδιά που είχαν ζήσει τον πόλεμο και δέχονταν ως φυσικό το ξύλο (σε σπίτι και σχολείο) ή μια εκτέλεση διά τεμαχισμού, το κόψιμο των ποδιών της κυρά-Σαρακοστής δεν ήταν τίποτα. Εμείς όμως και τα παιδιά μας έχουμε άλλα βιώματα.
Και κάτι ακόμη: με τα περιορισμένα διατροφικά μέσα της εποχής, τα παιδιά πεινούσαν τις μέρες της νηστείας. Τα βραστά λαχανικά και τα όσπρια χωρίς λάδι άφηναν πολλά παιδιά νηστικά, ενώ ο χαλβάς και το ταχίνι ήταν ένα άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους. Νηστίσιμα γάλατα και τυριά φυσικά δεν υπήρχαν. Η μητέρα μου θυμάται πώς προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους με σκέτο ψωμί. Γι αυτό η κυρά-Σαρακοστή ήταν μισητή κι ένιωθαν ικανοποίηση όταν της έκοβαν τα πόδια ένα-ένα.
Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει, όπως σωστά παρατηρεί η παιδαγωγός κα. Ανωγειανάκη. Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση, αλλά κι εμείς, οι ενήλικες, δεν είναι σωστό να τα προτρέπουμε, έστω και συμβολικά, σε κακοποίηση.
Πάντως, για να αναφέρω και την άλλη άποψη, ο π. Γ. Χριστοδούλου υπεραμύνεται του εθίμου και του συμβολισμού του.
Προσωπικά πιστεύω πως το έθιμο είναι κρίμα να χαθεί. Γιατί να μη διατηρηθεί προσαρμοζόμενο στην εποχή του; Ας μην ενθαρρύνουμε τα παιδιά να δείχνουν σκληρότητα.

(Παρακάτω ο Σαρακωστής και η πρώτη μας κυρά-Σαρακοστή, του νηπιαγωγείου, που δεν έχασε τελικά κανένα από τα πόδια της!)