Γυναικοκτονία

Υπάρχουν μητροκτονίες, πατροκτονίες, αδελφοκτονίες, κτλ.
Γιατί τόση αντίδραση στον όρο "γυναικοκτονία";

Ας δώσω ένα παράδειγμα:
Αν είμαι ληστής και κατά τη διάρκεια μιας ληστείας πυροβολήσω και σκοτώσω έναν πατέρα, μια γυναίκα και ένα παιδί, διέπραξα άραγε πατροκτονία, γυναικοκτονία και παιδοκτονία;

Όχι.
Διέπραξα ανθρωποκτονίες, γιατί η πρόθεσή μου ήταν να σκοτώσω ανθρώπους, χωρίς να ξεχωρίσω τα θύματα λόγω της ιδιότητάς τους.

Όμως, αν πάω σπίτι και σκοτώσω τον πατέρα μου (γιατί μια ζωή με καταπιέζει και του έχω άχτι), τότε είναι πατροκτονία.
Αν πάω σκοτώσω τη γυναίκα ή τη φιλενάδα μου (γιατί "χάλασε η φάση") είναι γυναικοκτονία.
Αν σκοτώσω το παιδί μου (γιατί έχω νεύρα και μια μέρα απλώς του έδωσα παραπάνω ξύλο από ότι συνήθως), είναι παιδοκτονία. Είναι η σχέση μου με το θύμα που προσδιορίζει αν είμαι απλώς ανθρωποκτόνος ή κάτι πιο ειδικό.

Τώρα, αν δεν έχω σχέση με το θύμα, αλλά το προσεγγίσω και του επιτεθώ ένεκα μιας δικής του ιδιότητας, είναι σωστό το έγκλημα να έχει την ονομασία που ταιριάζει στην ιδιότητα αυτή.

Για παράδειγμα, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη ήταν παιδοκτόνος, όχι γιατί σκότωσε τα δικά της παιδιά, αλλά γιατί σκότωνε παιδιά. Δεν ήταν η σχέση μαζί τους που την έκανε παιδοκτόνο, αλλά η επιλογή. Τα επέλεγε επειδή ήταν παιδιά.

Αν επιτεθώ σ' έναν άνδρα και τον σκοτώσω, όχι επειδή είναι ο άνδρας μου, αλλά επειδή μισώ τους άνδρες γενικότερα, τότε είμαι ανδροκτόνος, και ο όρος ανδροκτονία θα έπρεπε να υπάρχει.
Αν σκοτώνω γυναίκες ή αν επιλέξω να επιτεθώ σε ένα άτομο επειδή είναι γυναίκα και τελικά τη σκοτώσω, τότε είμαι γυναικοκτόνος κι ο όρος αυτός πρέπει επίσης να υπάρχει.
Αν επιτεθώ σ' ένα άτομο επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ, κι εγώ δεν γουστάρω γκέι, τρανς και λεσβίες, τότε έχω διαπράξει ομοφοβικό έγκλημα.
Τέλος, αν επιτεθώ σε κάποιον γιατί δεν γουστάρω τη ράτσα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, την καταγωγή του κτλ, τότε διαπράττω ρατσιστικό έγκλημα.

Γιατί όμως πρέπει να χωρίζουμε τα εγκλήματα σε κατηγορίες;
Γιατί δεν αρκεί ένα απλό "ανθρωποκτονία";

Ο διαχωρισμός μπορεί να βοηθήσει τις κοινωνικές υπηρεσίες να εντοπίσουν τάσεις. Αν διαπιστωθεί μεγάλη εγκληματικότητα σε έναν τομέα, η υπηρεσία αναζητά τα αίτια και προτείνει σχέδια δράσης και παρεμβάσεις, ώστε να αποτραπεί η μελλοντική απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Για παράδειγμα, πριν δεκαετίες, η Κίνα διαπίστωσε μια ανισορροπία στις γεννήσεις αγοριών και κοριτσιών. Η έρευνα αποκάλυψε πως γίνονταν βρεφοκτονίες, λόγω της προτίμησης για αρσενικό απόγονο. Το εύρημα οδήγησε σε μια σειρά μέτρων, ώσπου επιτράπηκε τελικά στους Κινέζους να αποκτούν και δεύτερο παιδί, αν το πρώτο ήταν κορίτσι.

Εννοείται φυσικά ότι παρόμοιες έρευνες γίνονται (και μέτρα λαμβάνονται) σε χώρες που νοιάζονται πραγματικά για τους πολίτες τους.
Σε χώρες που ο κρατικός μηχανισμός κάνει σωστά τη δουλειά του, παρέχοντας υπηρεσίες που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο.
Όχι σε χώρες που απλά αναλώνονται σε λόγια ανησυχίας για το δημογραφικό...

 

Πηγή εικόνας

Περί γονιμότητας

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ένα συνέδριο γονιμότητας. Σε μια χώρα με σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα θα λέγαμε καλά. Όμως, λίγο η σύνθεση των συμμετεχόντων και λίγο το ανεκδιήγητο διαφημιστικό βίντεο του συνεδρίου, προκάλεσαν αντιδράσεις που τελικά οδήγησαν στην ακύρωσή του.

Ειδικά για το βίντεο, είναι κατάπτυστη η προσπάθεια να φορτωθεί όλο το βάρος και η ευθύνη για την υπογονιμότητα στη γυναίκα, χωρίς αναφορά σε κανέναν (μα κανέναν) άλλο παράγοντα.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές του βίντεο.

Εύγε σας, κύριοι, κάντε τις γυναίκες να νιώσουν άσχημα. 

Αυτές φταίνε. 

Δε φταίει το ότι μέχρι τα 25 σπουδάζαμε γιατί πιστέψαμε πως θα έτσι θα εξασφαλίζαμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. 

Δε φταίει το ότι μετά δουλέψαμε από πλασιέ και γκαρσόνια μέχρι ταμίες και πωλήτριες γιατί το πτυχίο δεν μας εξασφάλισε τίποτα. 

Δε φταίει το ότι από την πολλή υπερωρία όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να βγούμε και να γνωρίσουμε κανένα "καλό παιδί" αλλά κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς μοιάζει η μάνα μας... 

Δε φταίει το ότι ο γλυκούλης με πτυχίο από την Πάντειο που δουλεύει ντελιβεράς ντρέπεται να μας τα ρίξει γιατί είναι άφραγκος. 

Δεν φταίει το ότι μένουμε με τους γονείς μας και δε μπορούμε να βρεθούμε πιο ... ιδιωτικά. 

Δεν φταίει το ότι οι μισθοί και των δυο μας δεν φτάνουν για να νοικιάσουμε ούτε δυάρι ημιυπόγειο. 

Δεν φταίει το ότι χωρίς σταθερή δουλειά δεν ξεκινάς σπίτι και οικογένεια. 

Δεν φταίει το ότι μόλις έμεινα έγκυος με απέλυσαν. 

Δεν φταίει το ότι όταν γέννησα έτρεχε σε δύο δουλειές για να τα φέρουμε βόλτα. 

Δεν φταίει το ότι δεν υπάρχουν παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά. 

Δεν φταίει το ότι αν δεν υπάρχει γιαγιά να σου το φυλάξει, δεν μπορείς να δουλέψεις. 

Δεν φταίει το ότι αν δουλεύεις, θα βλέπεις το παιδί σου στις 8 το βράδυ που θα γυρνάς και κάθε δεύτερη Κυριακή, αν έχεις τύχη. 

Δεν φταίει που δεν υπάρχουν χώροι για παιχνίδι σε κάθε γειτονιά, γι αυτό πρέπει να πάρεις τους δρόμους για να βρεις χώρο να παίξει το παιδί. 

Δεν φταίει που στο σχολείο δεν γίνεται σωστή δουλειά και γι αυτό πρέπει να τα σκας χοντρά για αγγλικά, μουσική, σπορ και φροντιστήρια. 

Δεν φταίει που οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι και γι αυτό πρέπει να γίνεις σωφέρ του παιδιού κάθε μέρα. 

Δεν φταίει που είσαι υπεύθυνο άτομο και δεν θέλεις να κάνεις δεύτερο παιδί γιατί βλέπεις ότι δεν δίνεις ούτε στο πρώτο όλα όσα του αξίζουν. 

Δεν φταίνε οι φίλοι σου που σε βλέπουν και λένε "Άσε, πού να κάνεις παιδί μ' αυτές τις συνθήκες". 

Δεν φταίνε όλα αυτά. 

Φταίνε οι γυναίκες, που δεν κάθονται να γονιμοποιηθούν γιατί είναι πορωμένες με τη μόρφωση και την καριέρα τους. 

Ποια μόρφωση; Ποια καριέρα; 

Πλάκα μας κάνετε, έτσι δεν είναι;

 

Η Μπεκατώρου, η καταγγελία & ένα σχόλιο

Διάβασα την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Διάβασα ένα σωρό σχόλια, θετικά κι αρνητικά, αλλά ήταν το σχόλιο του Κώστα Χαραλά που έκανε το μάτι μου να γυρίσει.

Όταν ένας άνθρωπος είναι μορφωμένος (και, θεωρητικά, αυξημένης ευαισθησίας ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων) περιμένεις μια πιο ανοιχτόμυαλη θεώρηση. Όταν μάλιστα έχει τουλάχιστον ένα παιδί (και μάλιστα κόρη, που είναι από τις πιο απειλούμενες ομάδες) το ξάφνιασμα είναι μεγαλύτερο.

Ας δούμε όμως το σχόλιο που προκάλεσε τη γενική κατακραυγή κι έγινε η αιτία για τη διάλυση της συνεργασίας του με τον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο:

«Έχω κόρη. Να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό λέγανε κάποιοι όταν γεννήθηκε. ΌΧΙ. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από την κόρη μου. Αυτό που θέλω από την κόρη μου είναι να είναι η πηγή. Πηγή αυτογνωσίας, αυτοκυριαρχίας, αξιοπρέπειας. Χθες καθίσαμε και μιλήσαμε με βάση τους σκελετούς που μπορεί να έχει μια γυναίκα για 24 χρόνια στην ντουλάπα της. Άξιζε η απόφασή της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες να μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουν στους εαυτούς τους για να μην τους τυραννάει για 24 χρόνια μετά. Γιατί για κάθε Μπεκατώρου που μετάνοιωσε, να υπολογίσετε και 5 που δεν μετάνοιωσαν.»

Από πού ν’ αρχίσω;

Κρίμα κύριε Χαραλά. Κρίμα γιατί έχετε παιδί και δεν του μαθαίνετε να σκέφτεται με ανθρωπιά. Απαιτείτε αυτογνωσία, αυτοκυριαρχία και αξιοπρέπεια. Και το αναφέρετε με έναν τρόπο που αποκλείει αυτά τα χαρακτηριστικά από την κα. Μπεκατώρου. Πριν μιλήσετε και καταδικάσετε και αυτή και τις «περισσότερες γυναίκες» στις οποίες θ’ αναφερθείτε μετά, σκεφτήκατε ποτέ τη ρωμαϊκή ρήση «Qui bono»; Εάν υπάρχει όφελος, η ενοχή είναι πιθανή. Όμως τι έχει να απολαύσει η κα. Μπεκατώρου από την όψιμή της καταγγελία; Είναι ήδη Ολυμπιονίκης, διάκριση που την κέρδισε με το σπαθί της. Οι αποκαλύψεις της δεν θα της δώσουν κανένα μετάλλιο. Το μόνο που θα κερδίσει θα είναι σχόλια όπως το δικό σας ή και χειρότερα. Θα εκτεθεί στο μίσος και τους υπαινιγμούς και θα υποχρεωθεί σε μια καφκική εμπλοκή με το ελληνικό νομικό σύστημα, που δεν έχει να της αποφέρει τίποτα. Συνεπώς οι πιθανότητες να φέρεται υστερόβουλα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Εσείς όμως είστε σίγουρος πως υπήρξε μια «απόφασή της να μην προβάλει αντίσταση». Ήσασταν εκεί κύριε Χαραλά; Πώς ξέρετε ότι «αποφάσισε»; Φαίνεται πως η συγγραφική ευαισθησία δεν σας βοηθά να συναισθανθείτε την ψυχική κατάσταση του θύματος μιας σεξουαλικής επίθεσης. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι γίνεται στο μυαλό ενός νέου ανθρώπου όταν ο σοφός δάσκαλος, ο μέντορας, ο φίλος, πετά την προβιά και ξαφνικά αποκαλύπτεται ως λύκος. Προσπαθήστε να νιώσετε το σοκ του να ανατρέπονται όλα όσα ήξερες. Τα νέα δεδομένα είναι τόσο απίστευτα που ο εγκέφαλος αδυνατεί να τα επεξεργαστεί – το μυαλό «κατεβάζει ρολά» και το σώμα παραλύει.

Όμως, ακόμη κι αν είπε ΟΧΙ, πιστεύετε ότι ένας θύτης θα άκουγε; Θα το σεβόταν; Ζούμε σε μια κοινωνία που η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι ποτέ πολύ μακριά. Ένα σύντομο φλερτάκι σε κάποιο μπαρ αρκεί. Αν δεν αρκέσει, υπάρχουν επαγγελματίες για κάθε γούστο και βαλάντιο. Κι όμως, υπάρχουν ακόμη βιαστές. Γιατί; Μήπως τους λείπει η γοητεία ή μήπως τα χρήματα; Όχι βέβαια. Οι περισσότεροι βιαστές είναι και ευπαρουσίαστοι και ευκατάστατοι. Το ζήτημα είναι πως ένας θύτης δεν θέλει συναίνεση. Του αρέσει να παίρνει αυτό που θέλει με το ζόρι. Γι αυτό δεν πιστεύω πως θα άκουγε, όσα ΟΧΙ κι αν του έλεγε οποιοσδήποτε.

Αφήνω που ακόμη κι αν πει ΟΧΙ, μια κοπέλα των 50 κιλών, έστω και γυμνασμένη, δεν έχει και πολλές ελπίδες απέναντι σ’ έναν αντίπαλο των 100 κιλών, έστω και αγύμναστο.

Έπειτα περνάτε στην προειδοποίηση προς τους άντρες: φυλαχτείτε, γιατί οι γυναίκες έχουν ένα όπλο που εσείς δεν έχετε. «Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες να μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη.» Σοβαρά τώρα; Αυτό πιστεύετε για τις γυναίκες; Ότι κάποια στιγμή ανοίγεται μπροστά τους μια επιλογή; Κι ότι όσες λένε ΝΑΙ απολαμβάνουν οφέλη;

Πιστεύετε δηλαδή ότι ο κάθε εργοδότης που ρίχνεται στη γραμματέα του της λέει «Ας κάνουμε μια συμφωνία: αν προσθέσεις κι αυτές τις ‘προσωπικές’ υπηρεσίες στις αρμοδιότητές σου, θα πάρεις αύξηση. Αν δεν δεχτείς, θα συνεχίσεις με τον ίδιο μισθό.» Σας φαίνεται πιθανό; Προσωπικά, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Αλλά ακόμη κι αν αυτή ήταν η αλήθεια, πόσο θεμιτό είναι αυτό; Καταδικάζετε τις γυναίκες που κάνουν (αν κάνουν) μια τέτοια επιλογή, αλλά ούτε λόγος για τους άνδρες που την προσφέρουν. Αλήθεια, για την κατάκτηση οποιουδήποτε στόχου δεν θα έπρεπε η μοναδική τιμή να είναι οι κόποι και η αξία του ανθρώπου που θα τον διεκδικήσει; Πόσο δίκαιο είναι να βάζεις ένα επιπλέον τίμημα (και μάλιστα τέτοιο τίμημα – για σκεφτείτε να το έθεταν σ’ εσάς); Όμως όχι, κάποιες γυναίκες πρέπει να καταβάλουν και αυτό το έξτρα κόστος. Και τις καταδικάζετε γι αυτό. Όχι τους άντρες που τους το επέβαλαν.

Γιατί, σε τέτοιες καταστάσεις καμία Μπεκατώρου (ή άλλος άνθρωπος στη θέση της) δεν βρίσκεται σε θέση διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις. Σε μια τέτοια διαπραγμάτευση δεν προσφέρεται ούτε δέλεαρ ούτε κέρδος. Οι θύτες επιτίθενται πάντα από θέση ισχύος, φυσικής ή κοινωνικής. Το δίλημμα που τίθεται στο θύμα δεν είναι «αν δεχτείς κερδίζεις, αν δεν δεχτείς χάνεις» αλλά το δίλημμα «ή θα κάνεις αυτό που θέλω, ή θα χάσεις τα πάντα».

Ο θύτης φροντίζει το κόστος να είναι σημαντικό – μισθός, καριέρα, υποτροφία, μεταπτυχιακό, ελπίδες, όνειρα. Παγιδευμένο σε ένα τέτοιο δίλημμα, το θύμα (άντρας ή γυναίκα) είναι χαμένο, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση. Γιατί στην τελική, το να δώσεις ένα κομμάτι από την ψυχική και σωματική σου ακεραιότητα είναι πολύ μεγάλο τίμημα για οποιοδήποτε πιθανό κέρδος. Ο θύτης το ξέρει αυτό. Και ξέρει πως η ξαφνική ανατροπή των πάντων (καλός θείος, διακεκριμένος καθηγητής, σεβαστός μέντορας κτλ) σε συνδυασμό με την αιφνιδιαστική απειλή της απώλειας των πάντων θα προκαλέσουν σοκ. Το σοκ παραλύει κι ο θύτης βασίζεται σ’ αυτό. Δεν θα υπάρξει ούτε απόφαση, ούτε διαπραγμάτευση, ούτε συναίνεση. Όλα θα έχουν τελειώσει πριν το θύμα προλάβει να αντιδράσει. Ιδιαίτερα αν είναι μικρό κι άπειρο.

Έπειτα, ο θύτης θα χρησιμοποιήσει το κύρος του για να αρνηθεί τα πάντα. Και θα βασιστεί σε ανθρώπους σαν κι εσάς για να υποσκάψουν εκ των προτέρων την αξιοπιστία του θύματος: ήταν μια συναλλαγή. Την αποφάσισε για δικό της προσωπικό όφελος. Και μετά άλλαξε γνώμη. Έτσι κάνει μία στις έξι. Φαίνεται πως οι υπόλοιπες πέντε απολαμβάνουμε τα οφέλη που τόσο εύκολα κερδίσαμε...

Τι βρώμικο... Με δυο λέξεις έχετε καταρρακώσει την αξιοπρέπεια όλων των γυναικών, ακόμη κι εκείνη που θέλετε να έχει η κόρη σας. Γιατί,αν ισχύει αυτό που λέτε στην ανάρτησή σας, ή αν το κοινό πιστεύει ότι ισχύει, η ρετσινιά θα περάσει και σ’ εκείνη. Ότι κι αν κάνει, δεν θα μπορέσει ποτέ να την αποφύγει. 

Συγχαρητήρια. Μόλις της στρώσατε έναν δρόμο γεμάτο ροδοπέταλα...

Για τις καταλήψεις; Εμείς φταίμε!

Για τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις, εμείς φταίμε.

Φταίμε γιατί, ενώ ξέραμε τα χάλια της παιδείας από τα δικά μας χρόνια, δεν κάναμε τίποτα για να τα φτιάξουμε.

 

Υπαίθρια σχολεία

Πριν εκατό περίπου χρόνια τα σχολεία έγιναν υπαίθρια για να αντιμετωπίσουν τη φυματίωση. Φέτος, στην Ιταλία, τα δημοτικά ξεκίνησαν ήδη, με μαθήματα στο ύπαιθρο. 

Στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι αυτό είναι αδύνατον, γιατί δεν υπάρχει χώρος. Σε ποιο υπαίθριο χώρο θα χωρέσουν τα 12-20 ή και παραπάνω τμήματα ενός αστικού σχολείου; 

 

Από μικρό κι από τρελό... :-(

Ταλιμπάν μπήκαν σε μαιευτήριο στο Αφγανιστάν, θερίζοντας μαμάδες και μωρά. 
Διάβαζα την είδηση κι έβαλα τα κλάματα. 
"Τι μπορούμε να κάνουμε μαμά;" ρώτησε ο μεγάλος μου προσπαθώντας να με παρηγορήσει. 
"Δεν ξέρω μωρό μου. Μήπως ν’ αλλάξετε τον κόσμο;" Προσπαθούσα να ελαφρύνω το κλίμα, αλλά μου απάντησε σοβαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη: 
"Αυτό δε γίνεται". 
Με ξάφνιασε "Αυτό που λες είναι πολύ πεσιμιστικό" του λέω. 
Ζήτησε να μάθε τι είναι η λέξη. Του εξήγησα. 
"Όχι μαμά. Δεν είναι πεσιμισμός. Είναι η απλή αλήθεια." 

Είναι μόλις 13 ετών.

___________________
Πηγή εικόνας

Κορωνοϊός και αντιφάσεις

Γιατί σφίγγονται ν' ανοίξουν τα σχολεία;

Μέχρι την Κυριακή ισχύουν τα περιοριστικά κι αλίμονό σου αν το κουνήσεις χωρίς άδεια, ξαφνικά τη Δευτέρα έφυγε ο ιός;

Κι εντάξει, στα καταστήματα επιτρέπεται ένας πελάτης στα 15τμ, αλλά 22 παιδιά σε μια αίθουσα είναι ΟΚ;

Να αποφεύγουμε τα ΜΜΜ, γιατί ο συγχρωτισμός μεταδίδει τον ιό, αλλά 300 παιδιά σ' ένα προαύλιο που δε φτάνει ούτε για 20 είναι εντάξει;