Λέμε ότι αγαπάμε τον τόπο μας. Ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Ότι καμαρώνουμε για την ιστορία και την παράδοσή μας.
Κι όμως, μόλις βρούμε κάποια ίχνη από αυτή την παράδοση, αμέσως
μας πιάνει απελπισία. Μας εμποδίζουν, μας δυσκολεύουν, κάνουμε ό,τι μπορούμε για
να τα κρύψουμε, να τα εξαφανίσουμε, να τα απομακρύνουμε. Να τεμαχίσουμε τα αρχαία της Βενιζέλου για να γίνει το μετρό. Να απομακρύνουμε τα αρχαία της Αθήνας για το άλλο μετρό...
Πώς μπορεί να σ’ ενοχλεί κάτι που αγαπάς; Πώς γίνεται να σ’ εμποδίζει;
