Άρνηση απογραφής

Να και οι αρνητές της απογραφής. Λες και δε μας έφταναν οι αρνητές της μάσκας και των εμβολίων. Θα την πατήσουμε όμως άσχημα με δαύτους, και ξέρετε γιατί; Μαθηματικά+πολιτική=συνδυασμός που σκοτώνει. Αφήστε με να εξηγήσω:

 

Κοπέλα βγήκε 1ο ραντεβού άφραγκη κι αυτός την άφησε νηστική

Το ομολογώ: είδα τον τίτλο κι έπεσα στην παγίδα. Και άνοιξα το βίντεο για να πάρω απαντήσεις, αλλά δεν έμαθα τίποτα. Δεν ξέρω πώς και γιατί ήταν άφραγκη. Είχε ξεχάσει πορτοφόλι; Δεν είχε απλά χρήματα αυτό τον καιρό; Ήταν από εκείνες τις κοπέλες που περιμένουν ότι ο άντρας πάντα πληρώνει; Ή ήταν επαγγελματίας της εκμετάλλευσης; Δε θα μάθω ποτέ και, σε τελική, δεν έχει σημασία. Γιατί, όποιος και να ήταν ο λόγος, φέρθηκαν και οι δύο με τρόπο τόσο λάθος που δεν ξέρω από πού να πρωτοεξηγήσω. Και, δυστυχώς, βλέπω πως όλο και περισσότεροι φαίνεται να αγνοούν ακόμη και τις βασικότερες αρχές της σωστής συμπεριφοράς.

 

Όλες/οι έχουμε βγει

Ιδέες, βία και τα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης

Στα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης έγιναν επεισόδια (για να το πω ευγενικά) μεταξύ φοιτητών που έκαναν διαδήλωση έξω από το σχολείο και στοιχείων με ακροδεξιά σύμβολα που τους επιτέθηκαν.

 

Τό 'σκασε από το νηπιαγωγείο!

Ένα 4χρονο παιδάκι το έσκασε από το σχολείο. Η νηπιαγωγός συνελήφθη για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. 

Αυτοί που έπρεπε να συλληφθούν είναι ΟΛΟΙ οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας εδώ και δεκαετίες. Γιατί;

30+ υγιεινές ιδέες για κολατσιό στο σχολείο

Σε μια παλιότερη ανάρτηση, όταν ήμουν ακόμη πρωτάρα, είχα αναφέρει κάμποσες ιδέες για κολατσιό.
Στο μεταξύ τα χρόνια πέρασαν και οι συνταγές (και οι λύσεις) αυξήθηκαν.
Σήμερα, τα παιδιά έχουν για το κολατσιό τις εξής επιλογές:

 Τα πανεύκολα

Εργαζόμενη και μάνα. Γίνεται;

Βρήκα προχτές μια μικρή ανάρτηση στο facebook που έξυσε παλιές πληγές. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, από τον καιρό που τα δικά μου παιδιά ήταν μικρά. Όχι, ψέμματα. Άλλαξαν προς το χειρότερο. Μικρότεροι μισθοί, περισσότερες ώρες και το γνωστό ζήτημα:

ποιος θα φροντίσει για τα παιδιά όσο οι γονείς εργάζονται; 

Σας το λέω με το χέρι στη φωτιά, αν δεν υπήρχαν η Ελληνίδα γιαγιά και ο Έλληνας παππούς, αυτή η ράτσα θα είχε ήδη σβήσει από προσώπου γης. 

 

Γιατί το κράτος, που κόπτεται για το δημογραφικό και διοργανώνει συνέδρια για την γονιμότητα, αφήνει τους γονείς να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Οι νόμοι, οι θεσμοί του, η οργάνωση των υπηρεσιών του, έχουν πολλάκις αποδείξει πως αν θες παιδιά, τα κάνεις με δική σου ευθύνη.
Αν υπάρχει κάποια/ος να σου τα φυλάξει, να τα διαβάσει και να τα πάει στις δραστηριότητές τους, καλώς. Αλλιώς, βγάλ' τα πέρα όπως μπορείς.
Πλήρωσε για ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, σχολεία, νταντάδες, κέντρα μελέτης ή δημιουργικής απασχόλησης.
Δεν έχεις;
Τι κρίμα... 

 

Φωτιές και πάλι φωτιές

Η χώρα καίγεται. Τα δάση μας, το οξυγόνο μας, η φύση μας, έχουν φτάσει στα έσχατα όριά τους. Δεν αρκούν τα συνηθισμένα μέτρα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Χρειάζεται να πείσουμε, αυτούς που κρατούν το τιμόνι της χώρας, πως το πράσινο, η φύση και τα βουνά μας έχουν μεγαλύτερη αξία από ταξενοδοχεία και τις άλλες επενδύσεις που οραματίζονται. Είμαστε πολλοί. Έχουμε τη δύναμη. Είναι καιρός να το απαιτήσουμε τώρα, πριν είναι αργά:

Αισιοδοξία, η μόνη λύση

Προχτές βρήκα δύο αποφθέγματα που μ' έκαναν να σκεφτώ πολύ:

"Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο, αλλά όλες οι μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει από αισιόδοξους" του Τόμας Φρίντμαν

και

"Είμαι απαισιόδοξος γιατί έχω μυαλό, αλλά αισιόδοξος γιατί το θέλω" (Sono pessimista con l'intelligenza, ma ottimista per la volontà) του Αντόνιο Γκράμσι.

Ναι, όποιος έχει μυαλό δεν μπορεί να μη νιώθει απαισιοδοξία: το περιβάλλον καταστρέφεται, πόλεμοι και εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα, οι άνθρωποι είναι άδικοι ο ένας προς τον άλλο, οι κακοί και άδικοι απολαμβάνουν πλούτη και εξουσία, ενώ οι σωστοί και καλοί παλεύουν για την επιβίωση...

Όμως, η απαισιοδοξία δεν είναι λύση, είναι αδιέξοδο. Αν πεις "δεν υπάρχει ελπίδα" οι επιλογές σου περιορίζονται: Κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να πεθάνεις; Πίνεις για να ξεχάσεις; Το ρίχνεις στον ηδονισμό, προσπαθώντας να περάσεις όσο καλύτερα γίνεται;

Εγώ κάνω μια άλλη επιλογή, την επιλογή του Γκράμσι.

Επιλέγω να σκέφτομαι ότι οι κακοί, αν και ισχυροί, είναι λιγότεροι. Επιλέγω να σκέφτομαι ότι οι αδιάφοροι, αν και πολλοί, μπορούν να μάθουν. Επιλέγω να σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρχουν προβλήματα, αλλά υπάρχουν και λύσεις. Επιλέγω να βλέπω τη σιωπηλή πλειοψηφία που σέβεται, αγαπά και πασχίζει για έναν καλύτερο κόσμο.

Επιλέγω την αισιοδοξία.

Επιλέγω να σκέφτομαι πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω τους, που απαιτούν από τους άλλους τον σεβασμό, χωρίς να σκύβουν το κεφάλι, που μαθαίνουν στα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο, υπάρχει ελπίδα.

Είμαστε πολλοί και κάθε μέρα γινόμαστε περισσότεροι. Αν δεν αφήσουμε την απαισιοδοξία να μας κυβερνά, τότε μπροστά μας δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος: αυτός που οδηγεί σ' ένα καλύτερο μέλλον. Συγνώμη, πολλοί δρόμοι. Γιατί ο καθένας μας θα επιλέξει αυτόν που προτιμά: άλλος θα παλέψει για καλύτερη εκπαίδευση, άλλος θα ξενυχτήσει στο εργαστήριο για μια καινούρια θεραπεία, άλλος θα προστατέψει το περιβάλλον, άλλος τους αδικημένους και πάει λέγοντας

Ας διαλέξουμε έναν κι ας τον ακολουθήσουμε, παίρνοντας μαζί μας κι όσους αγαπάμε. Τι θα πάθουμε; Είμαστε ήδη στο σκοτάδι. Μπορεί να μη φτάσουμε ποτέ στην άκρη του τούνελ, αλλά ίσως φτάσουν τα παιδιά μας. Και δε συζητώ πόσο καλύτερο είναι να περάσεις τη ζωή σου προχωρώντας προς το φως, παρά να ζήσεις μια ζωή χωρίς ελπίδα.

(Περιγραφή εικόνων: Τα δύο αποφθέγματα που ανέφερα στην αρχή, το πρώτο στα Αγγλικά, με φόντο ένα τοπίο, το δεύτερο στα Ιταλικά, κάτω από φωτογραφία του Γκράμσι.)
Πηγή εικόνων: Φρίντμαν, Γκράμσι.

 

 

Γυναικοκτονία

Υπάρχουν μητροκτονίες, πατροκτονίες, αδελφοκτονίες, κτλ.
Γιατί τόση αντίδραση στον όρο "γυναικοκτονία";

Ας δώσω ένα παράδειγμα:
Αν είμαι ληστής και κατά τη διάρκεια μιας ληστείας πυροβολήσω και σκοτώσω έναν πατέρα, μια γυναίκα και ένα παιδί, διέπραξα άραγε πατροκτονία, γυναικοκτονία και παιδοκτονία;

Όχι.
Διέπραξα ανθρωποκτονίες, γιατί η πρόθεσή μου ήταν να σκοτώσω ανθρώπους, χωρίς να ξεχωρίσω τα θύματα λόγω της ιδιότητάς τους.

Όμως, αν πάω σπίτι και σκοτώσω τον πατέρα μου (γιατί μια ζωή με καταπιέζει και του έχω άχτι), τότε είναι πατροκτονία.
Αν πάω σκοτώσω τη γυναίκα ή τη φιλενάδα μου (γιατί "χάλασε η φάση") είναι γυναικοκτονία.
Αν σκοτώσω το παιδί μου (γιατί έχω νεύρα και μια μέρα απλώς του έδωσα παραπάνω ξύλο από ότι συνήθως), είναι παιδοκτονία. Είναι η σχέση μου με το θύμα που προσδιορίζει αν είμαι απλώς ανθρωποκτόνος ή κάτι πιο ειδικό.

Τώρα, αν δεν έχω σχέση με το θύμα, αλλά το προσεγγίσω και του επιτεθώ ένεκα μιας δικής του ιδιότητας, είναι σωστό το έγκλημα να έχει την ονομασία που ταιριάζει στην ιδιότητα αυτή.

Για παράδειγμα, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη ήταν παιδοκτόνος, όχι γιατί σκότωσε τα δικά της παιδιά, αλλά γιατί σκότωνε παιδιά. Δεν ήταν η σχέση μαζί τους που την έκανε παιδοκτόνο, αλλά η επιλογή. Τα επέλεγε επειδή ήταν παιδιά.

Αν επιτεθώ σ' έναν άνδρα και τον σκοτώσω, όχι επειδή είναι ο άνδρας μου, αλλά επειδή μισώ τους άνδρες γενικότερα, τότε είμαι ανδροκτόνος, και ο όρος ανδροκτονία θα έπρεπε να υπάρχει.
Αν σκοτώνω γυναίκες ή αν επιλέξω να επιτεθώ σε ένα άτομο επειδή είναι γυναίκα και τελικά τη σκοτώσω, τότε είμαι γυναικοκτόνος κι ο όρος αυτός πρέπει επίσης να υπάρχει.
Αν επιτεθώ σ' ένα άτομο επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ, κι εγώ δεν γουστάρω γκέι, τρανς και λεσβίες, τότε έχω διαπράξει ομοφοβικό έγκλημα.
Τέλος, αν επιτεθώ σε κάποιον γιατί δεν γουστάρω τη ράτσα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, την καταγωγή του κτλ, τότε διαπράττω ρατσιστικό έγκλημα.

Γιατί όμως πρέπει να χωρίζουμε τα εγκλήματα σε κατηγορίες;
Γιατί δεν αρκεί ένα απλό "ανθρωποκτονία";

Ο διαχωρισμός μπορεί να βοηθήσει τις κοινωνικές υπηρεσίες να εντοπίσουν τάσεις. Αν διαπιστωθεί μεγάλη εγκληματικότητα σε έναν τομέα, η υπηρεσία αναζητά τα αίτια και προτείνει σχέδια δράσης και παρεμβάσεις, ώστε να αποτραπεί η μελλοντική απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Για παράδειγμα, πριν δεκαετίες, η Κίνα διαπίστωσε μια ανισορροπία στις γεννήσεις αγοριών και κοριτσιών. Η έρευνα αποκάλυψε πως γίνονταν βρεφοκτονίες, λόγω της προτίμησης για αρσενικό απόγονο. Το εύρημα οδήγησε σε μια σειρά μέτρων, ώσπου επιτράπηκε τελικά στους Κινέζους να αποκτούν και δεύτερο παιδί, αν το πρώτο ήταν κορίτσι.

Εννοείται φυσικά ότι παρόμοιες έρευνες γίνονται (και μέτρα λαμβάνονται) σε χώρες που νοιάζονται πραγματικά για τους πολίτες τους.
Σε χώρες που ο κρατικός μηχανισμός κάνει σωστά τη δουλειά του, παρέχοντας υπηρεσίες που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο.
Όχι σε χώρες που απλά αναλώνονται σε λόγια ανησυχίας για το δημογραφικό...

 

Πηγή εικόνας

Περί γονιμότητας

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ένα συνέδριο γονιμότητας. Σε μια χώρα με σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα θα λέγαμε καλά. Όμως, λίγο η σύνθεση των συμμετεχόντων και λίγο το ανεκδιήγητο διαφημιστικό βίντεο του συνεδρίου, προκάλεσαν αντιδράσεις που τελικά οδήγησαν στην ακύρωσή του.

Ειδικά για το βίντεο, είναι κατάπτυστη η προσπάθεια να φορτωθεί όλο το βάρος και η ευθύνη για την υπογονιμότητα στη γυναίκα, χωρίς αναφορά σε κανέναν (μα κανέναν) άλλο παράγοντα.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές του βίντεο.

Εύγε σας, κύριοι, κάντε τις γυναίκες να νιώσουν άσχημα. 

Αυτές φταίνε. 

Δε φταίει το ότι μέχρι τα 25 σπουδάζαμε γιατί πιστέψαμε πως θα έτσι θα εξασφαλίζαμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. 

Δε φταίει το ότι μετά δουλέψαμε από πλασιέ και γκαρσόνια μέχρι ταμίες και πωλήτριες γιατί το πτυχίο δεν μας εξασφάλισε τίποτα. 

Δε φταίει το ότι από την πολλή υπερωρία όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να βγούμε και να γνωρίσουμε κανένα "καλό παιδί" αλλά κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς μοιάζει η μάνα μας... 

Δε φταίει το ότι ο γλυκούλης με πτυχίο από την Πάντειο που δουλεύει ντελιβεράς ντρέπεται να μας τα ρίξει γιατί είναι άφραγκος. 

Δεν φταίει το ότι μένουμε με τους γονείς μας και δε μπορούμε να βρεθούμε πιο ... ιδιωτικά. 

Δεν φταίει το ότι οι μισθοί και των δυο μας δεν φτάνουν για να νοικιάσουμε ούτε δυάρι ημιυπόγειο. 

Δεν φταίει το ότι χωρίς σταθερή δουλειά δεν ξεκινάς σπίτι και οικογένεια. 

Δεν φταίει το ότι μόλις έμεινα έγκυος με απέλυσαν. 

Δεν φταίει το ότι όταν γέννησα έτρεχε σε δύο δουλειές για να τα φέρουμε βόλτα. 

Δεν φταίει το ότι δεν υπάρχουν παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά. 

Δεν φταίει το ότι αν δεν υπάρχει γιαγιά να σου το φυλάξει, δεν μπορείς να δουλέψεις. 

Δεν φταίει το ότι αν δουλεύεις, θα βλέπεις το παιδί σου στις 8 το βράδυ που θα γυρνάς και κάθε δεύτερη Κυριακή, αν έχεις τύχη. 

Δεν φταίει που δεν υπάρχουν χώροι για παιχνίδι σε κάθε γειτονιά, γι αυτό πρέπει να πάρεις τους δρόμους για να βρεις χώρο να παίξει το παιδί. 

Δεν φταίει που στο σχολείο δεν γίνεται σωστή δουλειά και γι αυτό πρέπει να τα σκας χοντρά για αγγλικά, μουσική, σπορ και φροντιστήρια. 

Δεν φταίει που οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι και γι αυτό πρέπει να γίνεις σωφέρ του παιδιού κάθε μέρα. 

Δεν φταίει που είσαι υπεύθυνο άτομο και δεν θέλεις να κάνεις δεύτερο παιδί γιατί βλέπεις ότι δεν δίνεις ούτε στο πρώτο όλα όσα του αξίζουν. 

Δεν φταίνε οι φίλοι σου που σε βλέπουν και λένε "Άσε, πού να κάνεις παιδί μ' αυτές τις συνθήκες". 

Δεν φταίνε όλα αυτά. 

Φταίνε οι γυναίκες, που δεν κάθονται να γονιμοποιηθούν γιατί είναι πορωμένες με τη μόρφωση και την καριέρα τους. 

Ποια μόρφωση; Ποια καριέρα; 

Πλάκα μας κάνετε, έτσι δεν είναι;

 

Η Μπεκατώρου, η καταγγελία & ένα σχόλιο

Διάβασα την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Διάβασα ένα σωρό σχόλια, θετικά κι αρνητικά, αλλά ήταν το σχόλιο του Κώστα Χαραλά που έκανε το μάτι μου να γυρίσει.

Όταν ένας άνθρωπος είναι μορφωμένος (και, θεωρητικά, αυξημένης ευαισθησίας ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων) περιμένεις μια πιο ανοιχτόμυαλη θεώρηση. Όταν μάλιστα έχει τουλάχιστον ένα παιδί (και μάλιστα κόρη, που είναι από τις πιο απειλούμενες ομάδες) το ξάφνιασμα είναι μεγαλύτερο.

Ας δούμε όμως το σχόλιο που προκάλεσε τη γενική κατακραυγή κι έγινε η αιτία για τη διάλυση της συνεργασίας του με τον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο:

«Έχω κόρη. Να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό λέγανε κάποιοι όταν γεννήθηκε. ΌΧΙ. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από την κόρη μου. Αυτό που θέλω από την κόρη μου είναι να είναι η πηγή. Πηγή αυτογνωσίας, αυτοκυριαρχίας, αξιοπρέπειας. Χθες καθίσαμε και μιλήσαμε με βάση τους σκελετούς που μπορεί να έχει μια γυναίκα για 24 χρόνια στην ντουλάπα της. Άξιζε η απόφασή της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες να μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουν στους εαυτούς τους για να μην τους τυραννάει για 24 χρόνια μετά. Γιατί για κάθε Μπεκατώρου που μετάνοιωσε, να υπολογίσετε και 5 που δεν μετάνοιωσαν.»

Από πού ν’ αρχίσω;

Κρίμα κύριε Χαραλά. Κρίμα γιατί έχετε παιδί και δεν του μαθαίνετε να σκέφτεται με ανθρωπιά. Απαιτείτε αυτογνωσία, αυτοκυριαρχία και αξιοπρέπεια. Και το αναφέρετε με έναν τρόπο που αποκλείει αυτά τα χαρακτηριστικά από την κα. Μπεκατώρου. Πριν μιλήσετε και καταδικάσετε και αυτή και τις «περισσότερες γυναίκες» στις οποίες θ’ αναφερθείτε μετά, σκεφτήκατε ποτέ τη ρωμαϊκή ρήση «Qui bono»; Εάν υπάρχει όφελος, η ενοχή είναι πιθανή. Όμως τι έχει να απολαύσει η κα. Μπεκατώρου από την όψιμή της καταγγελία; Είναι ήδη Ολυμπιονίκης, διάκριση που την κέρδισε με το σπαθί της. Οι αποκαλύψεις της δεν θα της δώσουν κανένα μετάλλιο. Το μόνο που θα κερδίσει θα είναι σχόλια όπως το δικό σας ή και χειρότερα. Θα εκτεθεί στο μίσος και τους υπαινιγμούς και θα υποχρεωθεί σε μια καφκική εμπλοκή με το ελληνικό νομικό σύστημα, που δεν έχει να της αποφέρει τίποτα. Συνεπώς οι πιθανότητες να φέρεται υστερόβουλα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Εσείς όμως είστε σίγουρος πως υπήρξε μια «απόφασή της να μην προβάλει αντίσταση». Ήσασταν εκεί κύριε Χαραλά; Πώς ξέρετε ότι «αποφάσισε»; Φαίνεται πως η συγγραφική ευαισθησία δεν σας βοηθά να συναισθανθείτε την ψυχική κατάσταση του θύματος μιας σεξουαλικής επίθεσης. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι γίνεται στο μυαλό ενός νέου ανθρώπου όταν ο σοφός δάσκαλος, ο μέντορας, ο φίλος, πετά την προβιά και ξαφνικά αποκαλύπτεται ως λύκος. Προσπαθήστε να νιώσετε το σοκ του να ανατρέπονται όλα όσα ήξερες. Τα νέα δεδομένα είναι τόσο απίστευτα που ο εγκέφαλος αδυνατεί να τα επεξεργαστεί – το μυαλό «κατεβάζει ρολά» και το σώμα παραλύει.

Όμως, ακόμη κι αν είπε ΟΧΙ, πιστεύετε ότι ένας θύτης θα άκουγε; Θα το σεβόταν; Ζούμε σε μια κοινωνία που η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι ποτέ πολύ μακριά. Ένα σύντομο φλερτάκι σε κάποιο μπαρ αρκεί. Αν δεν αρκέσει, υπάρχουν επαγγελματίες για κάθε γούστο και βαλάντιο. Κι όμως, υπάρχουν ακόμη βιαστές. Γιατί; Μήπως τους λείπει η γοητεία ή μήπως τα χρήματα; Όχι βέβαια. Οι περισσότεροι βιαστές είναι και ευπαρουσίαστοι και ευκατάστατοι. Το ζήτημα είναι πως ένας θύτης δεν θέλει συναίνεση. Του αρέσει να παίρνει αυτό που θέλει με το ζόρι. Γι αυτό δεν πιστεύω πως θα άκουγε, όσα ΟΧΙ κι αν του έλεγε οποιοσδήποτε.

Αφήνω που ακόμη κι αν πει ΟΧΙ, μια κοπέλα των 50 κιλών, έστω και γυμνασμένη, δεν έχει και πολλές ελπίδες απέναντι σ’ έναν αντίπαλο των 100 κιλών, έστω και αγύμναστο.

Έπειτα περνάτε στην προειδοποίηση προς τους άντρες: φυλαχτείτε, γιατί οι γυναίκες έχουν ένα όπλο που εσείς δεν έχετε. «Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες να μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη.» Σοβαρά τώρα; Αυτό πιστεύετε για τις γυναίκες; Ότι κάποια στιγμή ανοίγεται μπροστά τους μια επιλογή; Κι ότι όσες λένε ΝΑΙ απολαμβάνουν οφέλη;

Πιστεύετε δηλαδή ότι ο κάθε εργοδότης που ρίχνεται στη γραμματέα του της λέει «Ας κάνουμε μια συμφωνία: αν προσθέσεις κι αυτές τις ‘προσωπικές’ υπηρεσίες στις αρμοδιότητές σου, θα πάρεις αύξηση. Αν δεν δεχτείς, θα συνεχίσεις με τον ίδιο μισθό.» Σας φαίνεται πιθανό; Προσωπικά, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Αλλά ακόμη κι αν αυτή ήταν η αλήθεια, πόσο θεμιτό είναι αυτό; Καταδικάζετε τις γυναίκες που κάνουν (αν κάνουν) μια τέτοια επιλογή, αλλά ούτε λόγος για τους άνδρες που την προσφέρουν. Αλήθεια, για την κατάκτηση οποιουδήποτε στόχου δεν θα έπρεπε η μοναδική τιμή να είναι οι κόποι και η αξία του ανθρώπου που θα τον διεκδικήσει; Πόσο δίκαιο είναι να βάζεις ένα επιπλέον τίμημα (και μάλιστα τέτοιο τίμημα – για σκεφτείτε να το έθεταν σ’ εσάς); Όμως όχι, κάποιες γυναίκες πρέπει να καταβάλουν και αυτό το έξτρα κόστος. Και τις καταδικάζετε γι αυτό. Όχι τους άντρες που τους το επέβαλαν.

Γιατί, σε τέτοιες καταστάσεις καμία Μπεκατώρου (ή άλλος άνθρωπος στη θέση της) δεν βρίσκεται σε θέση διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις. Σε μια τέτοια διαπραγμάτευση δεν προσφέρεται ούτε δέλεαρ ούτε κέρδος. Οι θύτες επιτίθενται πάντα από θέση ισχύος, φυσικής ή κοινωνικής. Το δίλημμα που τίθεται στο θύμα δεν είναι «αν δεχτείς κερδίζεις, αν δεν δεχτείς χάνεις» αλλά το δίλημμα «ή θα κάνεις αυτό που θέλω, ή θα χάσεις τα πάντα».

Ο θύτης φροντίζει το κόστος να είναι σημαντικό – μισθός, καριέρα, υποτροφία, μεταπτυχιακό, ελπίδες, όνειρα. Παγιδευμένο σε ένα τέτοιο δίλημμα, το θύμα (άντρας ή γυναίκα) είναι χαμένο, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση. Γιατί στην τελική, το να δώσεις ένα κομμάτι από την ψυχική και σωματική σου ακεραιότητα είναι πολύ μεγάλο τίμημα για οποιοδήποτε πιθανό κέρδος. Ο θύτης το ξέρει αυτό. Και ξέρει πως η ξαφνική ανατροπή των πάντων (καλός θείος, διακεκριμένος καθηγητής, σεβαστός μέντορας κτλ) σε συνδυασμό με την αιφνιδιαστική απειλή της απώλειας των πάντων θα προκαλέσουν σοκ. Το σοκ παραλύει κι ο θύτης βασίζεται σ’ αυτό. Δεν θα υπάρξει ούτε απόφαση, ούτε διαπραγμάτευση, ούτε συναίνεση. Όλα θα έχουν τελειώσει πριν το θύμα προλάβει να αντιδράσει. Ιδιαίτερα αν είναι μικρό κι άπειρο.

Έπειτα, ο θύτης θα χρησιμοποιήσει το κύρος του για να αρνηθεί τα πάντα. Και θα βασιστεί σε ανθρώπους σαν κι εσάς για να υποσκάψουν εκ των προτέρων την αξιοπιστία του θύματος: ήταν μια συναλλαγή. Την αποφάσισε για δικό της προσωπικό όφελος. Και μετά άλλαξε γνώμη. Έτσι κάνει μία στις έξι. Φαίνεται πως οι υπόλοιπες πέντε απολαμβάνουμε τα οφέλη που τόσο εύκολα κερδίσαμε...

Τι βρώμικο... Με δυο λέξεις έχετε καταρρακώσει την αξιοπρέπεια όλων των γυναικών, ακόμη κι εκείνη που θέλετε να έχει η κόρη σας. Γιατί,αν ισχύει αυτό που λέτε στην ανάρτησή σας, ή αν το κοινό πιστεύει ότι ισχύει, η ρετσινιά θα περάσει και σ’ εκείνη. Ότι κι αν κάνει, δεν θα μπορέσει ποτέ να την αποφύγει. 

Συγχαρητήρια. Μόλις της στρώσατε έναν δρόμο γεμάτο ροδοπέταλα...