Δαχτυλιές

Διάβασα κάπου: "Το να καθαρίζεις το σπίτι όταν έχεις παιδιά είναι σα να πλένεις τα δόντια σου τρώγοντας συγχρόνως σοκολατάκια."

Γίνεται; Δε γίνεται!

Φρουτοσουβλάκια

Δεν έχω παράπονο, σε γενικές γραμμές, οι μικροί μου τρώνε φρούτα.
Υπάρχουν όμως πάντα οι δύσκολες μέρες, όταν τα παιδιά είναι κακοδιάθετα, κουρασμένα, πεινασμένα ή και τα τρία. Υπάρχουν κι άλλες μέρες, που δε θέλουν ένα φρούτο γιατί τους φαίνεται ξένο και άγνωστο (βλέπεις η μνήμη τους δε φτάνει μέχρι πέρυσι που το έτρωγαν μια χαρά).
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η μαμά κάνει κολπάκια:

Τι έχω μάθει ως τώρα για τα φρουτοσουβλάκια:

1. Φρουτοσουβλάκι μπορείς να φτιάξεις με όλα τα φρούτα, αλλά τα σκληρά φρούτα, όπως το μήλο,  σπάζουν αντί να τρυπιούνται, ιδίως αν είναι κομμένα σε μικρά κομμάτια (και θα είναι, για τα μικρά στοματάκια). Το κόλπο είναι να τα τρυπάς στρίβοντας το καλαμάκι, αργά και σταθερά.

2. Όσο πιο πολλά χρώματα, τόσο πιο ελκυστικό το σουβλάκι στα μάτια των παιδιών.

3. Απαγορεύονται οι φλούδες και τα κουκούτσια. Από σταφύλι μόνο σταφίδα κι όλα τα υπόλοιπα ξεφλουδισμένα.

4. Αφού περαστούν τα φρούτα, η μύτη του σουβλακιού πρέπει να κόβεται.

5. Πρέπει να δείξεις στα παιδιά να τρώνε το σουβλάκι με το πλάι, αλλιώς το βάζουν στο στόμα από την άκρη και είναι επικίνδυνο.

6. Πεπόνι με τυρί δεν είναι ακριβώς φρουτοσουβλάκι αλλά έχει μεγάλο σουξέ και είναι ένα πολύ καλό κολατσιό.

7. Μια ωραία παραλλαγή του σουβλακιού είναι το κολλιέ από φρούτα, αλλά θέλει επίβλεψη (και καλό καθάρισμα - δεν το ξαναέκανα, αλλά είχε πλάκα).

Πώς να φτιάξεις ταχινόμελο

Το ταχίνι είναι από τα πιο ωφέλιμα τρόφιμα, αλλά σκέτο είναι σα στόκος - τρώγεται μόνο από τους πολύ αποφασισμένους υγιεινάδες.
Το ταχινόμελο όμως είναι άλλο πράγμα. Άλλη υφή, άλλη γεύση. Δεν κολλά στη γλώσσα κι είναι γλυκό κι ένα εκατομμύριο φορές πιο υγιεινό από κάθε τι άλλο που μπορείς να βάλεις στο ψωμί.

Το να φτιάξεις ταχινόμελο είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ταχίνι, μέλι, ένα μικρό βαζάκι για να βάλεις το μείγμα κι ένα μαχαίρι για να το ανακατέψεις.

(Χρησιμοποιώ μαχαίρι κι όχι κουτάλι, γιατί το μαχαίρι σκουπίζεται εύκολα στα τοιχώματα του βάζου, ενώ το κουτάλι δεν καθαρίζεται εύκολα. Άλλωστε, ένα μαχαίρι θα το χρειαστείς για ν' απλώσεις το ταχινόμελο στο ψωμί)

Παίρνεις μια "μαχαιριά" από το βάζο του ταχινιού και τη ρίχνεις στο βαζάκι που θ' ανακατέψεις το ταχινόμελο. (Το μαχαίρι βολεύει κι εδώ, όταν το βάζο του ταχινιού έχει στενό άνοιγμα.)

Μετά, ρίχνεις στο βαζάκι περίπου την ίδια ή λίγο μικρότερη ποσότητα μελιού (κρίνεις με το μάτι).

Παίρνεις το μαχαίρι, που πρέπει να έχει γερή λάμα, κι αρχίζεις το ανακάτεμα.

Έπειτα από λίγες στροφές το μείγμα αρχίζει να πήζει και να γίνεται σφιχτό σαν τσιμέντο. Τότε είναι έτοιμο ν' αλειφτεί στο ψωμί.

Έχει μάλιστα κι άλλο ένα πλεονέκτημα σε σχέση με το κλασσικό βούτυρο-μέλι (ή μαρμελάδα): δε στάζει από τη φέτα του ψωμιού με τίποτα.

Καλή όρεξη!

Ιδέες (και παθήματα) για το κολατσιό

Σας το είπα; Ο "μεγάλος" μου είναι πια "ΜΕΓΑΛΟΣ". Πήγε νηπιαγωγείο φέτος!
Το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου είναι τετράωρο: τα παιδιά μπαίνουν στο σχολείο 8.15 και βγαίνουν στις 12.15.
Δε θα σχολιάσω κατά πόσο αυτό βολεύει μια εργαζόμενη μάνα και ποιά εποχή σχεδιάστηκαν κάτι τέτοια προγράμματα, αλλά θα προχωρήσω στα όσα μάθαμε αυτό το μήνα, αρχίζοντας από εκείνο που διαφοροποιεί το νηπιαγωγείο από τον παιδικό σταθμό: τα παιδιά παίρνουν μαζί τους κολατσιό από το σπίτι.

Όπως έχω ήδη πει, αυτό το μπλογκ θα είναι γεμάτο λάθη και παθήματα-μαθήματα.
Λάθη ένα και δύο: Μη δώσετε στο παιδί γιαούρτι σε τάπερ και οτιδήποτε περιέχει νουτέλα!
Το αποτέλεσμα θα είναι μια πολύ λερωμένη τσάντα, μια στοίβα ρούχα για πλύσιμο και μια ιδιαίτερα δυσαρεστημένη δασκάλα που θα εξηγεί στη μαμά (δηλαδή εμένα) ότι αν θέλω ντε και σώνει το παιδί να φάει γιαούρτι, ας του βάλω τουλάχιστον ένα σφραγισμένο στο κεσεδάκι του.

Σάντουιτς ταχινόμελο με μαύρο ψωμί και για επιδόρπιο σουβλάκι μήλο-σταφύλι. Οι μυτερές άκρες από το καλαμάκι είναι κομμένες για ευνόητους λόγους.

Μικρόπολη στο Γκάζι

Πριν από κάτι μέρες γινόταν το καθιερωμένο φεστιβάλ "Μικρόπολη" στο Γκάζι. Πολυδιαφημισμένο φεστιβάλ για παιδιά, για το οποίο είχα ακούσει διθυράμβους, αλλά δεν είχαμε αξιωθεί να πάμε.
Ετσι λοιπόν αυτή η Μικρόπολη ήταν η πρώτη μας κι έχω να πω μόνο ένα πράγμα: απογοητεύτηκα οικτρά, από τα πάντα, και πιο πολύ από όλα από τη διοργάνωση.
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί: "Όπου ακούς πολλά κεράσια πάρε και μικρό καλάθι."
"Καινοτόμες εκπαιδευτικές δράσεις", "υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό πρόγραμμα," "ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημιουργικών δράσεων," κτλ. κτλ.
Αυτά έλεγαν οι ιστοσελίδες, τα έντυπα, το ραδιόφωνο.
Τι είδαμε εμείς:

Εμείς είδαμε τους τεράστιους χώρους του εργοστασίου να έχουν καταληφθεί από διάφορες εταιρείες, η κάθε μια από τις οποίες έκανε ό,τι μπορούσε για να διαδώσει το εμπορικό της μήνυμα. Μερικές, περιλάμβαναν και κάποιες ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως ας πούμε κουκλοθέατρο ή πλαστελίνες. Άλλες απλώς μοίραζαν διαφημιστικό υλικό.

Στην καρδιά μιας πόλης πέντε εκατομμυρίων, σαββατοκύριακο που τα σχολεία είναι κλειστά, ο χώρος κατακλύστηκε από εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες οικογένειες. 

Κάθε λογικός άνθρωπος θα το περίμενε και θα είχε φροντίσει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Κι όμως, φαίνεται πως δεν είχε γίνει κανένας σχεδιασμός για μεγάλο αριθμό ατόμων με αποτέλεσμα παιδιά και μεγάλοι να συνωθούνται, να στριμώχνονται, να περιμένουν σε ατέλειωτες ουρές. 


Στις περισσότερες δραστηριότητες, όπως ας πούμε το κουκλοθέατρο, δεν είχε ληφθεί καθόλου υπόψη ο αριθμός των επισκεπτών. Πολύ εύκολα το κουκλοθέατρο θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί πάνω σε μια υπερυψωμένη εξέδρα ή έστω ένα τραπέζι για να μπορούν να βλέπουν όλα τα παιδιά (αλλά και για να μη σπάει τη μέση της η κουκλοπαίκτρια). Αντί γι αυτό τα παιδιά συνωθούνταν προσπαθώντας να δουν τη (μετριότατη) παράσταση και τέντωναν τ' αυτιά τους για ν' ακούσουν τα λόγια μέσα στη γενική οχλοβοή.

Σε άλλες γωνιές, ένα τραπέζι με λίγες μπογιές ή πλαστελίνες δεχόταν τις επιθέσεις αμέτρητων παιδιών κι όποιος προλάβει. Στον τοίχο κρέμονταν μισοξεκολλημένες κάποιες λέξεις-συνθήματα. Αυτή λοιπόν ήταν η "κοινωνική ευαισθητοποίηση" για τους "πολίτες του αύριο" για την οποία είχα ακούσει στο ραδιόφωνο;

Ευτυχώς υπήρχαν κι οι γιατροί του κόσμου απέναντι, με ένα περιορισμένων μέσων αλλά φροντισμένο χώρο, που ευτυχώς είχε περισσότερες θέσεις από το τραπεζάκι με τις τέμπερες.

 

Παντού φαινόταν να μοιράζουν μπαλόνια. Μαζέψαμε τόσα, που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε. Μια ανακοίνωση μας θύμισε ότι στη μεγάλη κεντρική πλατεία θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε το μουσικό παραμύθι "ο κόκκινος γάτος". Η ηθοποιός έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δε μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι απλά διάβαζε το παραμύθι κατευθείαν από το βιβλίο. Μερικά αντίτυπα ήταν αραδιασμένα μπροστά στη σκηνή "σε τιμή προσφοράς." Μια τέντα προστάτευε μουσικούς και αναγνώστρια από τον καυτό ήλιο. Για τα παιδιά δεν υπήρχε σκιά ούτε για δείγμα.

Λίγο πιο πέρα, μια εταιρεία χυμών μοίραζε νερά και χυμούς. Τρία τραπέζια αδυνατούσαν να χωρέσουν τους μικρούς επισκέπτες που ήθελαν κι αυτοί να μάθουν πώς να φτιάχνουν φρούτα από πλαστελίνη. Το πρόγραμμα επαναλαμβανόταν κάθε μισή ώρα, χωρίς αριθμό σειράς, με απλή σειρά προτεραιότητας. Ένα σωρό παιδιά αδημονούσαν και γκρίνιαζαν στα τραπέζια περιμένοντας να αρχίσει το επόμενο "μάθημα." Και πάλι δεν είχε γίνει καμία πρόβλεψη για να προστατευτούν τα παιδιά από τον ήλιο.

Παρακάτω, γιγάντια φρούτα ασύγκριτης κακογουστιάς περιφέρονταν συνεχίζοντας τη διαφήμιση της ίδιας εταιρείας. Οι στολές θα πρέπει να ήταν ασφυκτικά ζεστές, αλλά πέρα από αυτό, ήταν τόσο κακοσχεδιασμένες που αυτοί που τις φορούσαν δεν έβλεπαν τους μικρούς φίλους που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί τους.

Το περίπτερο των επιστημών ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον. Ίσως γι αυτό ήταν τόσο γεμάτο - ο κόσμος ήταν τόσος, που δε μπορέσαμε να μπούμε. Πιο εκεί, το περίπτερο της διατροφής είχε επαναλαμβανόμενες διαλέξεις για την πυραμίδα των τροφών και έδινε χρήσιμες πληροφορίες - αρκεί να παρέβλεπε κανείς το γεγονός ότι η ομιλία στόχο είχε να μας πείσει να καταναλώνουμε δημητριακά πρωινού μιας συγκεκριμένης εταιρείας.

Το φουσκωτό κάστρο ήταν γεμάτο παιδιά που πηδούσαν πάνω κάτω ενθουσιασμένα. Μάλιστα είχε τόσα πολλά, που δε δέχονταν άλλα. Άλλη μια ατέλειωτη αναμονή μέσα στη ζέστη. Με τα παιδιά να γκρινιάζουν, πήγαμε στο περίπτερο ενός εκδοτικού οίκου όπου περάσαμε αρκετή ώρα (και ξεπαραδιαστήκαμε ανάλογα). Όμως ακόμη κι όταν βγήκαμε, το κάστρο δεν είχε θέση για εμάς κι έτσι γυρίσαμε στο σπίτι κουρασμένοι.

Σίγουρα για ένα παιδί είναι καλύτερο να πάει σ' ένα μέρος όπου θα δει κόσμο, φασαρία και θα κάνει χάζι. Για τους γονείς ωστόσο που έχουν μάτια να βλέπουν και κρίση να κρίνουν, η Μικρόπολη στο Γκάζι δεν ήταν ένα πολιτιστικό φεστιβάλ για παιδιά όπως κατάφεραν να μας πείσουν οι διαφημιστές του.
Ήταν απλά και ξάστερα, μια έκθεση προϊόντων από διάφορους εμπορικούς οίκους που για να κάνουν το προϊόν τους πιο ελκυστικό, χρησιμοποίησαν ως δόλωμα κάποιες δραστηριότητες, στημένες με προχειρότητα, χωρίς μελέτη, γούστο ή σεβασμό για τα παιδιά ή τους γονείς που θα παρακολουθούσαν.

Παντού επικρατούσε μια αίσθηση προχειρότητας και αδιαφορίας για τον τελικό αποδέκτη του προϊόντος, τον επισκέπτη δηλαδή και πιθανό καταναλωτή. Είναι ενδεικτικό ότι ούτε οι σπόνσορες, ούτε η διαχείριση του χώρου σκέφτηκαν να βάλουν μια πινακίδα στην πάνω είσοδο του χώρου για να ειδοποιούν τους επισκέπτες ότι η είσοδος είναι από την άλλη πλευρά. Δεν υπήρχαν πουθενά καρέκλες ή παγκάκια για να ξεκουραστούν τα μικρά ποδαράκια. Οι τουαλέτες και οι νιπτήρες τους ήταν φυσικά ενηλίκων, χωρίς ούτε ένα σκαμνί για τους μικρούς επισκέπτες.

Πέρα από την παραπλάνηση για το υποτιθέμενο ποιοτικό πρόγραμμα της εκδήλωσης και την ταλαιπωρία που υπέστησαν τα παιδιά από ουρά σε ουρά μέσα στη ζέστη, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν το θράσος των διοργανωτών να ζητήσουν πέντε ευρώ εισητήριο για τον καθένα μας. Δηλαδή οι διαφημιστικές εταιρείες μας όχι μόνο κατάφεραν να έχουν κοινό για να παρακολουθήσει τη διαφημιστική τους εκστρατεία, αλλά έβγαλαν και κέρδος από πάνω από όσους πήγαμε.

Εγώ προσωπικά ένιωσα προσβεβλημένη και κορόιδο, αλλά συνάντησα πολλούς που δεν το είδαν έτσι. Εσείς πήγατε; Ποια είναι η γνώμη σας; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε μαζί μου;

 

Μπισκοτάκια κουκουβάγιες!

Αρχίζει η σχολική χρονιά και θέλεις βέβαια να συνδεθεί στο μυαλό των παιδιών με ευχάριστες αναμνήσεις.
Πέρυσι πέτυχα μια καταπληκτική συνταγή, για μπισκότα κουκουβάγια. Αφού η κουκουβάγια είναι σύμβολο της σοφίας, των μαθητών και των σχολικών βιβλίων, τι πιο τέλειο από μια τέτοια λιχουδιά για να ξεκινήσει καλά η χρονιά;
Τα φτιάξαμε και πέρυσι και είχαν φοβερή επιτυχία. Ακολούθησα τη συνταγή κατά γράμμα, μόνο που αντί για κάσιους (που δεν είχα) έβαλα κουκουνάρι που τα παιδιά το λατρεύουν. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Και φέτος πάλι τα ίδια. Τα παιδιά μπήκαν φυσικά στην κουζίνα και η κουζίνα έγινε σα βομβαρδισμένη αλλά το φχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. Στο τέλος γλείψαμε τα "χτυπητήρια" του μίξερ και το μπωλ και κλέψαμε μερικά περισσέματα ζύμης που δεν έγιναν κουκουβάγιες.

Για να κάνουμε τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα, αντί για σοκολατένια ματάκια βάλαμε χρωματιστά κουφέτα - τρελλή επιτυχία σας λέω και οι μικροί διαλέγουν τις κουκουβάγιες ανάλογα με το αγαπημένο τους χρώμα.

Αν θελήσετε να τα φτιάξετε κι εσείς και να καθιερώσετε ένα νέο οικογενειακό έθιμο, θα βρείτε τη συνταγή παρακάτω (είπαμε, από εδώ). Κι επειδή μου είναι αδύνατο ν' αφήσω μια συνταγή στην ησυχία της, θα βρείτε και τις δικές μου παρεμβάσεις με πλάγια γράμματα.

Υλικά (30 μπισκότα)

3/4 της κούπας βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
1 κούπα καστανή ζάχαρη (εγώ έβαλα 3/4 άσπρη κι έγιναν μια χαρά)
Λίγο ξύσμα πορτοκάλι (1/2 κουταλάκι του γλυκού)
1 αβγό
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
2 1/2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1/2 κουταλάκι αλάτι
50 γρ δάκρυα σοκολάτας ή κουβερτούρα σε κομμάτια (εγώ έβαλα ένα κουταλάκι κακάο κι άλλο ένα βούτυρο για να μη βγει στεγνό το μείγμα. Γλιτώνεις το μπελά του μπεν μαρί και το αποτέλεσμα είναι εξίσου γευστικό/εμφανίσιμο.)
40 κομματάκια σοκολάτας (chocolate chips) (ή χρωματιστά κουφετάκια)
20 Κάσιους ψημένα (ή κουκουνάρια, ή αμύγδαλα)

Διαδικασία
Χτυπάμε σε μπολ με ηλεκτρικό μίξερ σε χαμηλή ταχύτητα το μαλακό βούτυρο με την ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν. Προσθέτουμε το ξύσμα, την βανίλια, το αβγό και χτυπάμε λίγο ακόμη να αναμιχθούν καλά τα υλικά.
Εν τω μεταξύ λιώνουμε σε μπεν μαρί την σοκολάτα σε πολύ χαμηλή φωτιά (το νερό του μπεν μαρί πρέπει να ειναι πολύ λίγο γιατι δεν πρέπει να ακουμπάει το σκέυος της σοκολάτας). Αφηνουμε λίγο στην άκρη να πέσει η θερμοκρασία της.
Σε ενα άλλο μπολ κοσκινίζουμε το αλέυρι και ανακατεύουμε μαζί την σόδα και το αλάτι.
Προσθέτουμε σιγά σιγά το αλέυρι στο μείγμα με το βούτυρο και χτυπάμε με το μίξερ σε χαμηλή ταχύτητα. Αφού προσθέσουμε όλο το αλεύρι η ζύμη θα ειναι σαν τριμμένα ψίχουλα.

Την πατάμε με τα χέρια να σχηματιστεί μια μπάλα και κρατάμε στην άκρη το 1/3 της ζύμης.
Ανακατεύουμε το 1/3 της ζύμης που κρατήσαμε με την λιωμένη σοκολάτα και διπλώνουμε συνεχώς την ζύμη να ενσωματωθέι η σοκολάτα και η ζύμη να γίνει σκούρα καφέ.

Τυλίγουμε τις 2 ζύμες (λευκή και σοκολατένια) με αντικολλητικό χαρτί και αφηνουμε στο ψυγείο για 2 ώρες.
Αφου περάσει ο χρόνος κόβουμε στα τέσσερα κάθε ζύμη

και ξεκινάμε ρολάροντας με τα χέρια τα σοκολατένια κομμάτια της ζύμης ωστε να τα κάνουμε κορδόνια. Δεν πειράζει αν κόβονται, απλά τα ενώνουμε. Τά κάνουμε λοιπόν κορδόνια και τα αφηνουμε στην άκρη.
Στην συνέχεια παίρνουμε κομμάτι απο την λευκή ζύμη, την πλάθουμε μακρόστενη και με πλάστη την ανοίγουμε σε αλευρωμένη επιφάνεια πρώτα κατα μήκος,

και στην συνέχεια κατά πλάτος.

Τοποθετούμε το σοκολατένιο κορδόνι πάνω στην λευκή ζύμη λωρίδα (όπως κάνουμε στα ροξάκια)  και κόβουμε το περισσευμα της λευκής ζύμης δεξιά και αριστερά απο το σοκολατένιο κορδόνι.

Τυλίγουμε την λευκή ζύμη γύρω απο την σοκολατένια

Τέλος τυλίγουμε το κάθε γεμιστό κομμάτι με μεμβράνη και αφηνουμε στο ψυγείο για άλλη μία ώρα. (εγώ τα σκέπασα όλα μαζί με μία μεμβράνη - τσιγγουνιές, αλλά ούτε κόλλησαν, ούτε στέγνωσαν).

Αφου περάσει η ώρα και σφίξει η ζύμη, βγάζουμε ενα ένα τα κομμάτια για να φτιάξουμε τις κουκουβάγιες. Στρώνουμε στην επιφάνεια που θα δουλέψουμε αντικολλητικό χαρτί και κόβουμε ανα δυο, φετάκια φετάκια απο το ρολό μας,  Τα ενώνουμε πατώντας ελαφρά στην ένωσή τους, και τσιμπάμε στις πάνω γωνίες την ζύμη με τα χέρια μας ωστε να φτιάξουμε τα "αυτάκια" της κουκουβάγιας.

Βάζουμε το κάσιους για μύτη και τα κομματάκια σοκολάτας για μάτια.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο μας στους 180 βαθμούς αντιστάσεις πάνω κάτω και στρώνουμε σε ταψάκι αντικολλητικό χαρτί. Τοποθετούμε τα μπισκοτάκια μας και ψηνουμε για 12 λεπτά.

Τα αφηνουμε στην αρχή μέσα στο ταψί να κρυώσουν ελαφρώς γιατι θα ειναι μαλακά και εύθραστα, και στην συνέχεια τα μεταφέρουμε να κρυώσουν σε σχάρα. (το δικό μας πρόβλημα ήταν ότι δεν κρύωναν αρκετά γρήγορα για να τα φάμε!)

Καλή Επιτυχία!!!

Το ημερολόγιο του Σεπτέμβρη

Έτοιμος ήδη να πάει στο νηπιαγωγείο, ο μεγάλος μου έχει πρόβλημα να κατανοήσει το χρόνο. Χθες, σήμερα, αύριο, πρωί, μεσημέρι κι απόγευμα μπερδεύονται ανάκατα στις αφηγήσεις του, πράγμα που αποδεικνύει πως δεν έχει ιδέα γιατί πράγμα μιλάει.
Αυτό είναι φυσιολογικό για την ηλικία του, αλλά για να τον βοηθήσω να προσανατολιστεί στο χρόνο, του φτιάχνω σχεδιαγράμματα, της μέρας, του μήνα, της εβδομάδας.

Το ημερολόγιο του μήνα
Αυτό είναι του Σεπτέμβρη. Μια που είναι ο μήνας που αρχίζουν τα σχολεία, σκέφτηκα να κάνω τις μέρες βιβλία και να διακοσμήσω την κορυφή με την εικόνα ενός παιδιού που διαβάζει.
Για να εξασκήσουμε τη λεπτή κινητικότητα (με την οποία επίσης έχουμε πρόβλημα), κόβει με το ψαλιδάκι του μια μέρα κάθε μέρα, όταν τελειώνει. Έχοντας ήδη αντιπαθήσει το ψαλίδι που του φαίνεται τρομερά δύσκολο, δε θέλει με τίποτα να κάνει χαρτοκοπτική, αλλά με το ημερολόγιο γλυκαίνεται. Έτσι μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Πώς το έφτιαξα
Πήρα μια παλιά λωρίδα χαρτί κανσόν που είχε περισσέψει από άλλη κατασκευή και το μέτρησα με τις παλάμες μου - περίπου εφτά χέρια. Έκανα διάφορες δοκιμές (με ανοιχτά δάχτυλα, πιο κλειστά κτλ.). Μπορείτε να μετρήσετε με μέτρο, για περισσότερη ακρίβεια, αλλά τα παιδιά δεν έχουν υπομονή για τέτοια, έπρεπε λοιπόν να γίνει γρήγορα. Κράτησα χώρο ενός χεριού για το καρτουνάκι. Το σχεδίασα με μολύβι πρώτα (σβήνοντας αρκετές φορές). Έπειτα, δίπλωσα το υπόλοιπο χαρτί σε δύο μισά. Έβαλα τρεις φορές το χέρι μου στο κάθε μισό, τραβώντας μικρές γραμμές με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα (5 x 6 = 30). Αφού έκανα τις τριάντα γραμμές μου, τις μέτρησα.

Τελευταίες πινελιές
Έπειτα πέρασα με μαρκαδόρο όλο το σχέδιο (βιβλία και καρτουνάκι) προσθέτοντας λεπτομέρειες (άκρες βιβλίων, ράχες, ρίγες στο μπλουζάκι κτλ). Πρόσθεσα τα νούμερα, τσεκάροντας με ημερολόγιο. Τέλος, χρωμάτισα τα Σάββατα κι τις Κυριακές με νερομπογιές και πινέλα των παιδιών. Εδώ φαίνεται η βιασύνη μου - τώρα βλέπω ότι ξέχασα το Σάββατο, 15/9. Θα το συμπληρώσω αύριο!

Καλό μήνα σε όλους.

Καλή αρχή

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο σε όλους.
Πάει καιρός που ήθελα να κάνω αυτή την αρχή, αλλά δεν τολμούσα.
Κι όμως, νιώθω ότι το χρωστάω σε όλες εκείνες τις μαμάδες, ελληνίδες και ξένες, που χωρίς να με ξέρουν με φώτισαν τις τόσες άγρυπνες νύχτες που πέρασα αναζητώντας μια απάντηση στο διαδίκτυο.
Σήμερα ξεκινώ να ξεπληρώνω το χρέος μου. Ό,τι έμαθα το καταθέτω εδώ, με την ελπίδα ότι κάπου, κάποτε θα μπορέσω να βοηθήσω μια μαμά, χαμένη όσο κι εγώ.
Νομίζω πως τα ξέρω όλα; Όχι βέβαια. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και προβλέπονται πολλά ερωτηματικά κι αμέτρητα λάθη. Δε θα παραλείψω να τα καταθέσω κι αυτά εδώ, για αποφυγή.
Όπως έλεγε κι ο παππούς μου "Μάθε από τους άλλους, γιατί το να μάθεις μόνος σου κοστίζει ακριβά."