Δαχτυλιές

Διάβασα κάπου: "Το να καθαρίζεις το σπίτι όταν έχεις παιδιά είναι σα να πλένεις τα δόντια σου τρώγοντας συγχρόνως σοκολατάκια."

Γίνεται; Δε γίνεται!

Φρουτοσουβλάκια

Δεν έχω παράπονο, σε γενικές γραμμές, οι μικροί μου τρώνε φρούτα.
Υπάρχουν όμως πάντα οι δύσκολες μέρες, όταν τα παιδιά είναι κακοδιάθετα, κουρασμένα, πεινασμένα ή και τα τρία. Υπάρχουν κι άλλες μέρες, που δε θέλουν ένα φρούτο γιατί τους φαίνεται ξένο και άγνωστο (βλέπεις η μνήμη τους δε φτάνει μέχρι πέρυσι που το έτρωγαν μια χαρά).
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η μαμά κάνει κολπάκια:

Τι έχω μάθει ως τώρα για τα φρουτοσουβλάκια:

1. Φρουτοσουβλάκι μπορείς να φτιάξεις με όλα τα φρούτα, αλλά τα σκληρά φρούτα, όπως το μήλο,  σπάζουν αντί να τρυπιούνται, ιδίως αν είναι κομμένα σε μικρά κομμάτια (και θα είναι, για τα μικρά στοματάκια). Το κόλπο είναι να τα τρυπάς στρίβοντας το καλαμάκι, αργά και σταθερά.

2. Όσο πιο πολλά χρώματα, τόσο πιο ελκυστικό το σουβλάκι στα μάτια των παιδιών.

3. Απαγορεύονται οι φλούδες και τα κουκούτσια. Από σταφύλι μόνο σταφίδα κι όλα τα υπόλοιπα ξεφλουδισμένα.

4. Αφού περαστούν τα φρούτα, η μύτη του σουβλακιού πρέπει να κόβεται.

5. Πρέπει να δείξεις στα παιδιά να τρώνε το σουβλάκι με το πλάι, αλλιώς το βάζουν στο στόμα από την άκρη και είναι επικίνδυνο.

6. Πεπόνι με τυρί δεν είναι ακριβώς φρουτοσουβλάκι αλλά έχει μεγάλο σουξέ και είναι ένα πολύ καλό κολατσιό.

7. Μια ωραία παραλλαγή του σουβλακιού είναι το κολλιέ από φρούτα, αλλά θέλει επίβλεψη (και καλό καθάρισμα - δεν το ξαναέκανα, αλλά είχε πλάκα).

Πώς να φτιάξεις ταχινόμελο

Το ταχίνι είναι από τα πιο ωφέλιμα τρόφιμα, αλλά σκέτο είναι σα στόκος - τρώγεται μόνο από τους πολύ αποφασισμένους υγιεινάδες.
Το ταχινόμελο όμως είναι άλλο πράγμα. Άλλη υφή, άλλη γεύση. Δεν κολλά στη γλώσσα κι είναι γλυκό κι ένα εκατομμύριο φορές πιο υγιεινό από κάθε τι άλλο που μπορείς να βάλεις στο ψωμί.

Το να φτιάξεις ταχινόμελο είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ταχίνι, μέλι, ένα μικρό βαζάκι για να βάλεις το μείγμα κι ένα μαχαίρι για να το ανακατέψεις.

(Χρησιμοποιώ μαχαίρι κι όχι κουτάλι, γιατί το μαχαίρι σκουπίζεται εύκολα στα τοιχώματα του βάζου, ενώ το κουτάλι δεν καθαρίζεται εύκολα. Άλλωστε, ένα μαχαίρι θα το χρειαστείς για ν' απλώσεις το ταχινόμελο στο ψωμί)

Παίρνεις μια "μαχαιριά" από το βάζο του ταχινιού και τη ρίχνεις στο βαζάκι που θ' ανακατέψεις το ταχινόμελο. (Το μαχαίρι βολεύει κι εδώ, όταν το βάζο του ταχινιού έχει στενό άνοιγμα.)

Μετά, ρίχνεις στο βαζάκι περίπου την ίδια ή λίγο μικρότερη ποσότητα μελιού (κρίνεις με το μάτι).

Παίρνεις το μαχαίρι, που πρέπει να έχει γερή λάμα, κι αρχίζεις το ανακάτεμα.

Έπειτα από λίγες στροφές το μείγμα αρχίζει να πήζει και να γίνεται σφιχτό σαν τσιμέντο. Τότε είναι έτοιμο ν' αλειφτεί στο ψωμί.

Έχει μάλιστα κι άλλο ένα πλεονέκτημα σε σχέση με το κλασσικό βούτυρο-μέλι (ή μαρμελάδα): δε στάζει από τη φέτα του ψωμιού με τίποτα.

Καλή όρεξη!

Ιδέες (και παθήματα) για το κολατσιό

Σας το είπα; Ο "μεγάλος" μου είναι πια "ΜΕΓΑΛΟΣ". Πήγε νηπιαγωγείο φέτος!
Το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου είναι τετράωρο: τα παιδιά μπαίνουν στο σχολείο 8.15 και βγαίνουν στις 12.15.
Δε θα σχολιάσω κατά πόσο αυτό βολεύει μια εργαζόμενη μάνα και ποιά εποχή σχεδιάστηκαν κάτι τέτοια προγράμματα, αλλά θα προχωρήσω στα όσα μάθαμε αυτό το μήνα, αρχίζοντας από εκείνο που διαφοροποιεί το νηπιαγωγείο από τον παιδικό σταθμό: τα παιδιά παίρνουν μαζί τους κολατσιό από το σπίτι.

Όπως έχω ήδη πει, αυτό το μπλογκ θα είναι γεμάτο λάθη και παθήματα-μαθήματα.
Λάθη ένα και δύο: Μη δώσετε στο παιδί γιαούρτι σε τάπερ και οτιδήποτε περιέχει νουτέλα!
Το αποτέλεσμα θα είναι μια πολύ λερωμένη τσάντα, μια στοίβα ρούχα για πλύσιμο και μια ιδιαίτερα δυσαρεστημένη δασκάλα που θα εξηγεί στη μαμά (δηλαδή εμένα) ότι αν θέλω ντε και σώνει το παιδί να φάει γιαούρτι, ας του βάλω τουλάχιστον ένα σφραγισμένο στο κεσεδάκι του.

Σάντουιτς ταχινόμελο με μαύρο ψωμί και για επιδόρπιο σουβλάκι μήλο-σταφύλι. Οι μυτερές άκρες από το καλαμάκι είναι κομμένες για ευνόητους λόγους.

Μικρόπολη στο Γκάζι

Πριν από κάτι μέρες γινόταν το καθιερωμένο φεστιβάλ "Μικρόπολη" στο Γκάζι. Πολυδιαφημισμένο φεστιβάλ για παιδιά, για το οποίο είχα ακούσει διθυράμβους, αλλά δεν είχαμε αξιωθεί να πάμε.
Ετσι λοιπόν αυτή η Μικρόπολη ήταν η πρώτη μας κι έχω να πω μόνο ένα πράγμα: απογοητεύτηκα οικτρά, από τα πάντα, και πιο πολύ από όλα από τη διοργάνωση.
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί: "Όπου ακούς πολλά κεράσια πάρε και μικρό καλάθι."
"Καινοτόμες εκπαιδευτικές δράσεις", "υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό πρόγραμμα," "ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημιουργικών δράσεων," κτλ. κτλ.
Αυτά έλεγαν οι ιστοσελίδες, τα έντυπα, το ραδιόφωνο.
Τι είδαμε εμείς:

Εμείς είδαμε τους τεράστιους χώρους του εργοστασίου να έχουν καταληφθεί από διάφορες εταιρείες, η κάθε μια από τις οποίες έκανε ό,τι μπορούσε για να διαδώσει το εμπορικό της μήνυμα. Μερικές, περιλάμβαναν και κάποιες ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως ας πούμε κουκλοθέατρο ή πλαστελίνες. Άλλες απλώς μοίραζαν διαφημιστικό υλικό.

Στην καρδιά μιας πόλης πέντε εκατομμυρίων, σαββατοκύριακο που τα σχολεία είναι κλειστά, ο χώρος κατακλύστηκε από εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες οικογένειες. 

Κάθε λογικός άνθρωπος θα το περίμενε και θα είχε φροντίσει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Κι όμως, φαίνεται πως δεν είχε γίνει κανένας σχεδιασμός για μεγάλο αριθμό ατόμων με αποτέλεσμα παιδιά και μεγάλοι να συνωθούνται, να στριμώχνονται, να περιμένουν σε ατέλειωτες ουρές. 


Στις περισσότερες δραστηριότητες, όπως ας πούμε το κουκλοθέατρο, δεν είχε ληφθεί καθόλου υπόψη ο αριθμός των επισκεπτών. Πολύ εύκολα το κουκλοθέατρο θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί πάνω σε μια υπερυψωμένη εξέδρα ή έστω ένα τραπέζι για να μπορούν να βλέπουν όλα τα παιδιά (αλλά και για να μη σπάει τη μέση της η κουκλοπαίκτρια). Αντί γι αυτό τα παιδιά συνωθούνταν προσπαθώντας να δουν τη (μετριότατη) παράσταση και τέντωναν τ' αυτιά τους για ν' ακούσουν τα λόγια μέσα στη γενική οχλοβοή.

Σε άλλες γωνιές, ένα τραπέζι με λίγες μπογιές ή πλαστελίνες δεχόταν τις επιθέσεις αμέτρητων παιδιών κι όποιος προλάβει. Στον τοίχο κρέμονταν μισοξεκολλημένες κάποιες λέξεις-συνθήματα. Αυτή λοιπόν ήταν η "κοινωνική ευαισθητοποίηση" για τους "πολίτες του αύριο" για την οποία είχα ακούσει στο ραδιόφωνο;

Ευτυχώς υπήρχαν κι οι γιατροί του κόσμου απέναντι, με ένα περιορισμένων μέσων αλλά φροντισμένο χώρο, που ευτυχώς είχε περισσότερες θέσεις από το τραπεζάκι με τις τέμπερες.

 

Παντού φαινόταν να μοιράζουν μπαλόνια. Μαζέψαμε τόσα, που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε. Μια ανακοίνωση μας θύμισε ότι στη μεγάλη κεντρική πλατεία θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε το μουσικό παραμύθι "ο κόκκινος γάτος". Η ηθοποιός έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δε μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι απλά διάβαζε το παραμύθι κατευθείαν από το βιβλίο. Μερικά αντίτυπα ήταν αραδιασμένα μπροστά στη σκηνή "σε τιμή προσφοράς." Μια τέντα προστάτευε μουσικούς και αναγνώστρια από τον καυτό ήλιο. Για τα παιδιά δεν υπήρχε σκιά ούτε για δείγμα.

Λίγο πιο πέρα, μια εταιρεία χυμών μοίραζε νερά και χυμούς. Τρία τραπέζια αδυνατούσαν να χωρέσουν τους μικρούς επισκέπτες που ήθελαν κι αυτοί να μάθουν πώς να φτιάχνουν φρούτα από πλαστελίνη. Το πρόγραμμα επαναλαμβανόταν κάθε μισή ώρα, χωρίς αριθμό σειράς, με απλή σειρά προτεραιότητας. Ένα σωρό παιδιά αδημονούσαν και γκρίνιαζαν στα τραπέζια περιμένοντας να αρχίσει το επόμενο "μάθημα." Και πάλι δεν είχε γίνει καμία πρόβλεψη για να προστατευτούν τα παιδιά από τον ήλιο.

Παρακάτω, γιγάντια φρούτα ασύγκριτης κακογουστιάς περιφέρονταν συνεχίζοντας τη διαφήμιση της ίδιας εταιρείας. Οι στολές θα πρέπει να ήταν ασφυκτικά ζεστές, αλλά πέρα από αυτό, ήταν τόσο κακοσχεδιασμένες που αυτοί που τις φορούσαν δεν έβλεπαν τους μικρούς φίλους που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί τους.

Το περίπτερο των επιστημών ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον. Ίσως γι αυτό ήταν τόσο γεμάτο - ο κόσμος ήταν τόσος, που δε μπορέσαμε να μπούμε. Πιο εκεί, το περίπτερο της διατροφής είχε επαναλαμβανόμενες διαλέξεις για την πυραμίδα των τροφών και έδινε χρήσιμες πληροφορίες - αρκεί να παρέβλεπε κανείς το γεγονός ότι η ομιλία στόχο είχε να μας πείσει να καταναλώνουμε δημητριακά πρωινού μιας συγκεκριμένης εταιρείας.

Το φουσκωτό κάστρο ήταν γεμάτο παιδιά που πηδούσαν πάνω κάτω ενθουσιασμένα. Μάλιστα είχε τόσα πολλά, που δε δέχονταν άλλα. Άλλη μια ατέλειωτη αναμονή μέσα στη ζέστη. Με τα παιδιά να γκρινιάζουν, πήγαμε στο περίπτερο ενός εκδοτικού οίκου όπου περάσαμε αρκετή ώρα (και ξεπαραδιαστήκαμε ανάλογα). Όμως ακόμη κι όταν βγήκαμε, το κάστρο δεν είχε θέση για εμάς κι έτσι γυρίσαμε στο σπίτι κουρασμένοι.

Σίγουρα για ένα παιδί είναι καλύτερο να πάει σ' ένα μέρος όπου θα δει κόσμο, φασαρία και θα κάνει χάζι. Για τους γονείς ωστόσο που έχουν μάτια να βλέπουν και κρίση να κρίνουν, η Μικρόπολη στο Γκάζι δεν ήταν ένα πολιτιστικό φεστιβάλ για παιδιά όπως κατάφεραν να μας πείσουν οι διαφημιστές του.
Ήταν απλά και ξάστερα, μια έκθεση προϊόντων από διάφορους εμπορικούς οίκους που για να κάνουν το προϊόν τους πιο ελκυστικό, χρησιμοποίησαν ως δόλωμα κάποιες δραστηριότητες, στημένες με προχειρότητα, χωρίς μελέτη, γούστο ή σεβασμό για τα παιδιά ή τους γονείς που θα παρακολουθούσαν.

Παντού επικρατούσε μια αίσθηση προχειρότητας και αδιαφορίας για τον τελικό αποδέκτη του προϊόντος, τον επισκέπτη δηλαδή και πιθανό καταναλωτή. Είναι ενδεικτικό ότι ούτε οι σπόνσορες, ούτε η διαχείριση του χώρου σκέφτηκαν να βάλουν μια πινακίδα στην πάνω είσοδο του χώρου για να ειδοποιούν τους επισκέπτες ότι η είσοδος είναι από την άλλη πλευρά. Δεν υπήρχαν πουθενά καρέκλες ή παγκάκια για να ξεκουραστούν τα μικρά ποδαράκια. Οι τουαλέτες και οι νιπτήρες τους ήταν φυσικά ενηλίκων, χωρίς ούτε ένα σκαμνί για τους μικρούς επισκέπτες.

Πέρα από την παραπλάνηση για το υποτιθέμενο ποιοτικό πρόγραμμα της εκδήλωσης και την ταλαιπωρία που υπέστησαν τα παιδιά από ουρά σε ουρά μέσα στη ζέστη, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν το θράσος των διοργανωτών να ζητήσουν πέντε ευρώ εισητήριο για τον καθένα μας. Δηλαδή οι διαφημιστικές εταιρείες μας όχι μόνο κατάφεραν να έχουν κοινό για να παρακολουθήσει τη διαφημιστική τους εκστρατεία, αλλά έβγαλαν και κέρδος από πάνω από όσους πήγαμε.

Εγώ προσωπικά ένιωσα προσβεβλημένη και κορόιδο, αλλά συνάντησα πολλούς που δεν το είδαν έτσι. Εσείς πήγατε; Ποια είναι η γνώμη σας; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε μαζί μου;