Αγαπάμε τα αρχαία μας;

Λέμε ότι αγαπάμε τον τόπο μας. Ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Ότι καμαρώνουμε για την ιστορία και την παράδοσή μας.

Κι όμως, μόλις βρούμε κάποια ίχνη από αυτή την παράδοση, αμέσως μας πιάνει απελπισία. Μας εμποδίζουν, μας δυσκολεύουν, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα κρύψουμε, να τα εξαφανίσουμε, να τα απομακρύνουμε. Να τεμαχίσουμε τα αρχαία της Βενιζέλου για να γίνει το μετρό. Να απομακρύνουμε τα αρχαία της Αθήνας για το άλλο μετρό...

Πώς μπορεί να σ’ ενοχλεί κάτι που αγαπάς; Πώς γίνεται να σ’ εμποδίζει;

Δεν ξέρω για τι είμαστε περήφανοι, αλλά φαίνεται πως δεν είναι για την Ιστορία μας. Δεν ξέρω τι αγαπάμε, αλλά δεν φαίνεται να είναι η παράδοσή μας. Ίσως το χρήμα; Την ευκολία μας; Δεν ξέρω.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν τιμούσαμε την παράδοση των προγόνων μας, δεν θα χτίζαμε «τσιμεντουργήματα». Θα χτίζαμε αρχιτεκτονήματα με αγάπη για την ομορφιά. Πόλεις στις οποίες θα χαιρόσουν να ζεις. Θα αραδιάζαμε τα κτίριά μας γύρω από τα μνημεία, και θα τους αφήναμε μπόλικο χώρο γύρω, για να αναδεικνύονται και να βλέπονται καλύτερα. Οι πόλεις μας θα αρθρώνονταν γύρω από μεγάλα αρχαιολογικά πάρκα για τα οποία θα νιώθαμε περήφανοι.

Δεν θα βιαζόμασταν να καταχώσουμε τα αρχαία μας με μπουλντόζες. Δεν θα τα τεμαχίζαμε για να τα κλείσουμε σε αποθήκες. Δε θα τους αφήναμε μικρές γωνιές πίσω από δρόμους, γέφυρες, σε υπόγεια πολυκατοικιών. Δεν θα τα κλείναμε με τσιμέντα και δεν θα τους πετούσαμε τα πλαστικά μπουκάλια μας.

Αυτό θα κάναμε αν ήμασταν περήφανοι για την κληρονομιά μας. Αυτό θα κάναμε αν τιμούσαμε την ιστορία μας. Αυτό θα κάναμε αν αγαπούσαμε πραγματικά την Ελλάδα.

 
Πηγή εικόνας