Το προσωπικό είναι πολιτικό.
Και το απόστημα έσπασε και ζέχνει μπόχα και δυσοσμία. Ο λόγος για τον 12χρονο μαθητή σε σχολείο της Καλαμαριάς που διώκεται και εξοστρακίζεται από την μαθητική κοινότητα δαχτυλοδεικτούμενος και χαρακτηριζόμενος παρείσακτος και ανεπιθύμητος να συνεχίζει να βρίσκεται στους κόλπους της..
Ο κ.Λυκεσάς σε άρθρο του στην εφημερίδα αναφέρει:'' Είναι απίστευτης αγριότητας όσα υφίσταται ένα δωδεκάχρονο παιδί'',και με μιας οι λέξεις αγριότητα και δωδεκάχρονο ξεκλείδωσαν τη μνήμη μου και έφεραν μπροστά μου όλες τις φρικαλεότητες που πέρασα/αντιμετώπισα στο σχολείο(γυμνάσιο και λύκειο),όταν απ'τη μια στιγμή στην άλλη ως 12χρονο παιδί χωρίς αναπηρία βρέθηκα στην άλλη πλευρά να είμαι ένα παιδί με κινητική αναπηρία που θέλησα από μεγάλη αγάπη στη γνώση να συνεχίσω το σχολείο με την στήριξη και συμπαράσταση των υπέροχων εξαιρετικών και προοδευτικών γονιών μου.
Και τότε ξεκίνησε ο πόλεμος από τους καθηγητές και την Λυκειάρχη..Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και μπορεί κάποιος/α να προσθέσει πολλά επίθετα δίπλα τους..οι λέξεις σκληρότητα και αγριότητα ωχριούν μπροστά στα λόγια και την συμπεριφορά τους προκειμένου να με καταρρακώσουν, να με προσβάλλουν να με υποτιμήσουν για να σταματήσω να πηγαίνω σχολείο.Ακόμα έχω μπροστά μου το βλέμμα της λυκειάρχου το γεμάτο μοχθηρία και μίσος.
Ήμουν ένα παιδί πολύ ντροπαλό και συνεσταλμένο και μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι πως τα φοβερά λόγια και οι ενέργειες των καθηγητών δεν κατάφεραν να με λυγίσουν και να αποφασίσω να σταματήσω το σχολείο.. τουναντίον όταν τους άκουγα να τα ξεστομίζουν με τάραζε πως μπορούσαν να λένε τόσο βαριές προσβλητικές λέξεις σε μια μαθήτρια τους,όμως δεν με διαπερνούσαν αλλά με πείσμωναν περισσότερο να πάω κόντρα στο σύστημα και να τελειώσω το πολυπόθητο λύκειο..Από την δευτέρα γυμνασίου που συνέχισα το σχολείο μέχρι και την τρίτη λυκείου μόνο δύο καθηγητές συνάντησα οι οποίοι σεβόταν πρώτα τον εαυτό τους και ήταν φορείς παιδείας,κουλτούρας πολιτισμού.Ολοι/ες οι υπόλοιποι καθηγητές/τριες κατά την διάρκεια των χρόνων που φοιτούσα ήταν κατάλληλοι για να απαρτίσουν σχολή βασανιστών,μικροί γκεμπελίσκοι.
Οι ενήλικες κάθε εποχή αποποιούνται των ενοχών τους και βάζουν μπροστά τα παιδιά δηλαδή τα χρησιμοποιούν.Ομως τα παιδιά είναι tabula rasa και ρουφάνε σαν σφουγγάρι μιμούνται και αναπαράγουν τις συμπεριφορές των μεγάλων.Μπορεί να μην μας αρέσει αλλά η σειρά πάει έτσι γονείς>σχολείο>ευρύτερη κοινότητα,από κει οι αρχές και οι αξίες από κει και ο όλεθρος.
Οση απεχθή συμπεριφορά εισέπραξα από τους καθηγητές τόση υπεράσπιση είχα από συμμαθήτριες μου,θυμάμαι πως κάποια φορά που μία καθηγήτρια με τον βάναυσο τρόπο της με έκανε να κλάψω η συμμαθήτρια μου όρμησε κυριολεκτικά στο γραφείο των καθηγητών με κίνδυνο να τιμωρηθεί και να πάρει αποβολή για να διαμαρτυρηθεί γι'αυτή την συμπεριφορά..το σχολείο το τελείωσα όμως τα τραύματα έχουν μείνει εντός μου ως σήμερα ούτε μια λέξη τους δεν έχω ξεχάσει..από τότε και κάθε φορά που περνούσα έξω από το σχολείο έστρεφα το κεφάλι από την άλλη πλευρά να μην βλέπω το κολαστήριο.
Πάντως οι άνθρωποι με αναπηρίες βρίσκονται εδώ και χρόνια υπό διωγμόν,μπορεί να μην έχουν κρεμαστεί πανώ με απαγόρευση να κυκλοφορούν όμως τι άλλο σημαίνουν το παρκάρισμα στις ράμπες,η ανυπαρξία προσβάσιμων μέσων μετακίνησης, οι απροσπέλαστοι χώροι παντού και σε χώρους που θέλουν να ονομάζονται τόποι πολιτισμού.. τα σχεδόν 200.000 παιδιά με αναπηρία που βρίσκονται εκτός σχολείων..
*Και αφού ο μεσαίωνας είναι τόσο επίκαιρος ξανά,ο πίνακας του Goya: η Ιερά Εξέταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου