"Να επιστρέψουμε στην ομαλότητα"
Όχι.
Δεν θέλω να γίνουν όλα όπως πριν.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε στα όσα είχαμε συνηθίσει να ονομάζουμε "ομαλότητα".
Θέλω να επιστρέψουμε σε κάτι καλύτερο.
Ονειρεύομαι...
Ονειρεύομαι έναν κόσμο καλύτερο. Ονειρεύομαι πως θα γίνει ο εγκλεισμός κάτι παραπάνω από αφορμή για το μοίρασμα συνταγών και δικαιολογία για να περνάμε ατέλειωτες ώρες κολλημένοι σε μια οθόνη.
Ονειρεύομαι πως θα έρθουμε επιτέλους σ' επαφή με τη θνητότητά μας. Ότι θα καταλάβουμε πως ούτε εμείς, ούτε οι συγγενείς γνωστοί και φίλοι είναι αιώνιοι σαν τα βουνά. Ότι θα μάθουμε ν' αγγίζουμε, να στηρίζουμε, να βοηθάμε. Να λέμε ο ένας στον άλλον λέξεις βάλσαμο, αντί για λέξεις καρφιά. Ότι θα μάθουμε να εκτιμούμε αυτούς που έχουμε και να τους το δείχνουμε, πριν φύγουν για πάντα.
Ονειρεύομαι πως θα μάθουμε πόσο πολύτιμοι είμαστε. Πως θα μάθουμε ν' απαιτούμε περισσότερα, από τη ζωή. Πως θα βάλουμε σήμερα κιόλας μπροστά τα όνειρά μας. Που θα απαιτούμε τα δικαιώματά μας, από τους φίλους, τα αφεντικά, τους συντρόφους μας.
Ονειρεύομαι πως θα μάθουμε να παίζουμε με τα παιδιά μας. Πως παρά την πίεση, θα βάζουμε λίγο χρόνο στην άκρη κάθε μέρα για να κάνουμε κάτι μαζί. Πως θα μάθουμε να τ' ακούμε και θα τους δώσουμε την ευκαιρία να μας μάθουν να βλέπουμε και ν' ακούμε τον κόσμο σαν παιδιά.
Ονειρεύομαι πως θα θελήσουμε να φτιάξουμε τον κόσμο για τα παιδιά μας. Πως θ' απαιτήσουμε όλα όσα δεν είχαμε μικροί κι όλα όσα χαρήκαμε, αλλά τα παιδιά μας δεν έχουν: χώρους και αλάνες, παιχνίδι και ξενοιασιά. Λιγότερο άγχος και μελέτη, περισσότερο χρόνο για φαντασία και δημιουργικότητα. Σχολεία που θα μαθαίνουν τα παιδιά μας να ονειρεύονται, όχι να παπαγαλίζουν. Πανεπιστήμια που θα τους δώσουν φτερά, όχι άχρηστα χαρτιά.
Ονειρεύομαι πως θα τρελαθούμε κλεισμένοι μέσα. Και μέσα στην τρέλα μας θα σκεφτούμε όσους περνούν όλες τις μέρες τους κλεισμένοι, γιατί εμείς κλείσαμε το πεζοδρόμιο με ζαρντινιέρες κι εμείς παρκάρουμε το αμάξι πάνω στη ράμπα. Και θα ντραπούμε και δε θα ξανακλείσουμε κανέναν και ποτέ.
Ονειρεύομαι το σεβασμό. Τη μέρα που δεν θα ξυπνάμε το γείτονα γιατί έχουμε πάρτι, που δεν θα μαρσάροουμε με κομμένη εξάτμιση, που δεν θα τινάζουμε τα χαλιά πάνω στη μπουγάδα του γείτονα. Που δε θα σπρώχνουμε στις ουρές, δε θα φυσάμε τον καπνό μας στους άλλους. Που θα αποκτήσουμε ενσυναίσθηση. Αγωγή. Παιδεία.
Ονειρεύομαι πως θα ζηλέψουμε τον καθαρό αέρα που αναπνέουμε αυτές τις μέρες. Και θα ψάξουμε τρόπους να τον έχουμε κάθε μέρα. Πως θα πάρουμε ποδήλατο, πως θα περπατάμε περισσότερο, πως θα απαιτήσουμε τραμ και τραίνα και λεωφορεία να πηγαίνουν παντού, για να μην παίρνουμε το αμάξι κάθε μέρα. Πως θα ζητήσουμε να κλείσουν το κέντρο στ' αυτοκίνητα, να καταργήσουν το ντήζελ μέσα στις πόλεις, να φτιάξουν ποδηλατόδρομους σε κάθε γειτονιά. Ονειρεύομαι πόλεις και χωριά που χαίρεσαι να περπατάς, χωρίς θόρυβο, μποτιλιάρισμα και καυσαέριο.
Ονειρεύομαι πως θα ξυπνήσουμε και θα αναζητήσουμε τη φύση που τόσο μας έλειψε. Πως θα απαιτήσουμε περισσότερο πράσινο και λιγότερο τσιμέντο, περισσότερα πάρκα και λιγότερα πάρκιν. Πως θα απαιτήσουμε παιδικές χαρές για τα παιδιά και πλατείες με παγκάκια για τους παππούδες σε κάθε τετράγωνο. Πως θα σταματήσουμε να πετάμε σακκούλες στα δάση και γόπες στις παραλίες.
Ονειρεύομαι πως θα βγούμε στα δάση για αναδασώσεις και πως δεν θα υπάρχει ούτε ένα χαρτομάντιλο όταν φύγουμε. Ονειρεύομαι ομάδες που θα μαζεύουν σαμπρέλες και κουτάκια αναψυκτικών. Ονειρεύομαι μια μέρα που το να πετάξεις κάτι όπου βρεις θα είναι αδιανόητο.
Ονειρεύομαι μια μέρα που το να παρατήσεις το ζωάκι σου στην ερημιά γιατί δεν το θέλεις πια θα είναι ανήκουστο. Μια μέρα που δε θα υπάρχουν φόλες, αδέσποτα, ζώα πεινασμένα κι αφρόντιστα. Μια μέρα που κάθε μπαλκόνι θα έχει ποτίστρα και ταΐστρα για τα πουλιά. Μια μέρα που κανείς δεν θα βγαίνει στο δάσος για να σκοτώσει.
Ονειρεύομαι πως θα καταλάβουμε την αξία της ζωής, κάθε ζωής. Πως ποτέ πια δεν θα ανεχτούμε να κάνουμε ψώνια και βόλτες δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και να κοιμηθούν. Μια μέρα που η φτώχεια θα μας φαίνεται απάνθρωπη και που δεν θα υπάρχει φτωχός και πεινασμένος.
Ονειρεύομαι πως θα πάψουμε να είμαστε υπήκοοι και θα γίνουμε πολίτες. Πως δε θα μας φτάνει να είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, αλλά θα θελήσουμε να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.
Ονειρεύομαι μια μέρα που θα ξεκινήσουμε να κάνουμε καλύτερη τη χώρα μας, ξεκινώντας ο καθένας από το μετερίζι του.
Ονειρεύομαι κι άλλα
Ονειρεύομαι πολλά.
Ονειρεύομαι πως πολλοί από σας βλέπουν το ίδιο όνειρο.
Ελάτε, ας ονειρευτούμε μαζί.
Αλλά ας μη μείνουμε μόνο στα όνειρα...
__________________
Πηγή εικόνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου