Σας είχα πει και παλιότερα ότι εμείς έχουμε θέμα με το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής. Από την πρώτη φορά που μας την έφερε ο μεγάλος από νηπιαγωγείο, με τίποτα να της κόψουμε τα πόδια της καημενούλας - φωνές, διαμαρτυρίες, κλάματα.
Δίκιο έχουν τα παιδιά.
Προτροπή σε ακρωτηριασμό - μα ποιος σκέφτηκε τέτοια φρίκη;
Το έθιμο σίγουρα δημιουργήθηκε σε άλλες, πιο σκληρές εποχές.
Οι καιροί έχουν όμως αλλάξει και τα παιδιά είναι πιο ευαίσθητα.
Γιατί να πάω κόντρα στα ανθρωπιστικά τους αισθήματα;
Αρχικά φτιάξαμε τον Σαρακωστή, με 7 θαλασσινά να κρέμονται απ' το καλάμι του.
Την επόμενη χρονιά είπαμε να ζωγραφίζουμε μια χρωματιστή κάλτσα σε κάθε πόδι, αλλά δυσκολευόμασταν να ξεπεράσουμε το ότι παραβιάζει την ανατομία.
Έτσι, καταλήξαμε τελικά σε μια κυρά-Σαρακοστή διαφορετική από τις άλλες.
Είναι νέα, όμορφη και χαρούμενη και κρατά έναν δίσκο με όλα τα καλούδια της: όσπρια, θαλασσινά, ντολμαδάκια γιαλαντζή και τον απαραίτητο χαλβά.
Σας δείχνω τη φετεινή μας, που έγινε μέσα σε λίγα λεπτά. Το χαρτόνι είναι από κουτί δημητριακών (ανακύκλωση!) και τα φαγητά είναι εικόνες κομμένες από φυλλάδιο σούπερ-μάρκετ.
Καμαρώστε την!
Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα τις επόμενες 7 εβδομάδες!
____________________
Ενημέρωση:
Μόλις μ' ενημέρωσαν για δύο άρθρα που δεν είχα δει και με αφορμή αυτά, θα προσθέσω κάτι ακόμη:
Η μητέρα μου θυμάται την ικανοποίηση που ένιωθαν όλοι όταν το παραμύθι τέλειωνε με την δημόσια εκτέλεση της κακιάς μητριάς: "Και την τεταρτιάσανε και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!" Για παιδιά που είχαν ζήσει τον πόλεμο και δέχονταν ως φυσικό το ξύλο (σε σπίτι και σχολείο) ή μια εκτέλεση διά τεμαχισμού, το κόψιμο των ποδιών της κυρά-Σαρακοστής δεν ήταν τίποτα. Εμείς όμως και τα παιδιά μας έχουμε άλλα βιώματα.
Και κάτι ακόμη: με τα περιορισμένα διατροφικά μέσα της εποχής, τα παιδιά πεινούσαν τις μέρες της νηστείας. Τα βραστά λαχανικά και τα όσπρια χωρίς λάδι άφηναν πολλά παιδιά νηστικά, ενώ ο χαλβάς και το ταχίνι ήταν ένα άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους. Νηστίσιμα γάλατα και τυριά φυσικά δεν υπήρχαν. Η μητέρα μου θυμάται πώς προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους με σκέτο ψωμί. Γι αυτό η κυρά-Σαρακοστή ήταν μισητή κι ένιωθαν ικανοποίηση όταν της έκοβαν τα πόδια ένα-ένα.
Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει, όπως σωστά παρατηρεί η παιδαγωγός κα. Ανωγειανάκη. Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση, αλλά κι εμείς, οι ενήλικες, δεν είναι σωστό να τα προτρέπουμε, έστω και συμβολικά, σε κακοποίηση.
Πάντως, για να αναφέρω και την άλλη άποψη, ο π. Γ. Χριστοδούλου υπεραμύνεται του εθίμου και του συμβολισμού του.
Προσωπικά πιστεύω πως το έθιμο είναι κρίμα να χαθεί. Γιατί να μη διατηρηθεί προσαρμοζόμενο στην εποχή του; Ας μην ενθαρρύνουμε τα παιδιά να δείχνουν σκληρότητα.
(Παρακάτω ο Σαρακωστής και η πρώτη μας κυρά-Σαρακοστή, του νηπιαγωγείου, που δεν έχασε τελικά κανένα από τα πόδια της!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου